20. || Rainbows ||

Ik had bijna een uur gelopen voordat ik een eetgelegenheid tegen kwam. Het was erg rustig in de Starbucks en eerlijk gezegd, had ik al geen honger meer. Ik bestelde een Ijs-Coffee en nam plaats aan een tafeltje bij het raam. De wolken schoven voor het laatste beetje zon dat scheen, en het werd donker buiten. Kleine regendruppels tikten tegen het raam en ik keek maar wat verveeld naar buiten. Wat voelde ik me nu alleen. Je zou bijna denken dat ik heimwee kreeg, maar dat was niet zo. Ik wou niet terug. Toen ik zo, in de Stabucks wachtte op mijn coffee en nadacht over thuis, kwam een angstige gedachte mijn hoofd binnen. Wat als Jason me zou gaan zoeken? Wat als hij niet verslagen was, en wraak wou nemen? Je draaft weer eens door Niall. Zei mijn geweten. En zoals mijn geweten altijd gelijk heeft, had hij dat nu weer. Ik draafde door. Waarschijnlijk durfde Jason me niet te achtervolgen, of had hij eindelijk ingezien hoe stom hij al die jaren bezig was geweest. Ik liet mijn hoofd tegen het koude raam vallen. Vaag zag ik in mijn ooghoeken dat de serveerster mijn coffee bracht, maar ik keek niet op. Mijn mobiel trilde weer, maar ik negeerde het. Dat berichtje las ik later wel. Ik zocht in mijn zakken naar de 2 dobbelstenen die ik van Justin gekregen had. Misschien konden ze helpen een hotel te vinden in de buurt. Ik kon het ook gewoon vragen aan de mensen die hier werkten, maar dat was gewoon niet leuk. Ik gooide de dobbelstenen neer op het tafeltje en keek wat ik gegooid had. Een 3 en een hartje. Ik keek om me heen. Wat betekende de 3 op dit moment?