16. || Rainbows ||

"Hou je niet van je ouders?" vroeg ze zachtjes en keek me met lichte medelijden aan. "Natuurlijk wel! Maar ze begrijpen er gewoon niks van.... " zuchtte ik. Ze keek me aan en haar blauwe onschuldige ogen vertelden dat ze me wou helpen. "Waar begrijpen ze niks van?" vroeg ze. Moest ik dat haar wel vertellen? Agh wat kon het kwaad... Ze was toch te jong om het allemaal te begrijpen. "Kun je een geheimpje bewaren?" vroeg ik Laura en ging op het puntje van mijn stoel zitten. Zij deed hetzelfde en knikte ijverig. "Ik val op jongens." fluisterde ik zachtjes. Ze begon te grijnzen en haar ogen werden groot. "Das zò cool." kraamde ze uit. Ik keek haar lachend aan. "Niet door vertellen hè..." grinnikte ik en knipoogde naar haar. "Dus je bent homo?" vroeg ze voor de duidelijkheid. "Nee, ik ben Niall." zei ik wat verward. "Ja dat weet ik, maar je bent ook homo. Toch?"
"Jup." stemde ik in. Ze knikte standvast en ging weer rechtop zitten. "Birmingham." klonk het door de speakers. Ik stond op. Laura ook en we pakten onze spullen. Toen de trein stopte stapten we uit. "Hey 5 pond!" riep Laura en raapte het briefje van het perron. Ik lachte. "Dan hadden de dobbelstenen toch nog gelijk." zei ik. Laura lachtte met me mee. "Laura!" een oud stel kwam op ons aflopen. Vast laura's opa en oma. "Wie is dit?" vroeg de oude vrouw. "Dit is Niall." zei laura vrolijk. "Hij is gay..." fluisterde ze in het oor van haar oma. "Dat was een geheimpje!" riep ik. Teleurgesteld omdat ze het verklapt had. "Sorry..." zei Laura en ze leek zich oprecht schuldig te voelen. "Tis al goed joh..." zei ik en gaf haar een aai over de bol. "Mag Niall bij ons eten?" vroeg Laura aan haar opa. "Euh dat hoeft niet hoor, ik red me zelf ook wel." zei ik meteen. Laura leek het helemaal niet met me eens te zijn en keek me boos aan. "Oh, maar het is geen probleem hoor! We zouden het heel leuk vinden als je blijft eten." Waarom waren oude mensen toch altijd zo aardig? En moeilijk om tegen te liegen... Als ik tegen iemand loog om één of andere stomme reden, had ik daar later altijd spijt van; en bij oude mensen werd dat gevoel nog veel erger. Daarom lieg ik dus niet tegen oude mensen. "Oké, als u erop staat..." fluisterde ik zachtjes. De oma van Laura knikte tevreden. "Kom maar mee, de auto staat op de parkeerplaats." zei de oude man vriendelijk en knikte met zijn hoofd richting de parkeerplaats achter het station. Lag het aan mij of waren deze mensen iets té vriendelijk? Misschien waren het seriemoordenaars verkleed als de opa&oma van Laura... Of de opa&oma van Laura waren zelf seriemoordenaars en Laura zat in het complot. Dan moest ik hier gouw weg. Maar misschien was Laura's oma wel een heks en wou ze me meenemen naar haar huis om me vet te mesten -lukt har niet, maakt niet uit hoeveel ik eet, ik kom niet aan- en dan stopt ze me in de oven en eet ze me op.
Ja Niall, of deze mensen waren gewoon onschuldig en gastvrij. Herinnerde mijn geweten me eraan. Ach, shut up, er is niks mis met een beetje fantasie. Snauwde ik in mijn gedachten terug. Oh my god, ik praatte tegen mijn geweten, was dat cool of werd ik langzaam gek?