Proloog

Ik staarde voor me uit naar het raam. De zon scheen buiten, maar het vrolijkte me niet op. Terwijl ik altijd zo dol op de zon was. Ik hield ervan om te zien hoe deze alles opvrolijkte, zelfs de saaiste grijze gebouwen. Maar nu vrolijkte het mij niet op. Ik zuchtte. Het was een vreemd gevoel. Nu ik hem kwijt was, wilde ik de hele dag huilen. Maar wat zou dat helpen? Daarmee kreeg ik hem niet terug.
'Wat wil je dan doen?' vroeg Emma. Ik keek niet op. We probeerden iets te verzinnen om te doen, maar ik had nergens zin in. Ze wist wel hoe ik me voelde, hoewel ik het er nauwelijks over had gehad. Ik was nooit goed geweest in praten. Altijd probeerde ik eronderuit te komen door het simpelweg te verzwijgen of er een grapje over te maken. Maar Emma kende me veel te goed om daar in te trappen.
'Ik weet het niet...' antwoordde ik zuchtend, zonder mijn blik af te wenden van het raam.
'Wacht!' zei mijn vriendin enthousiast. 'Ik weet iets!'
Nu wendde ik mijn blik wel af, maar de verdrietige blik in mijn ogen bleef.
'We gaan the Lord of the Rings kijken!' zei ze. Het was geen slecht idee, en het had me altijd opgevrolijkt. Maar niet nu.
'Nee, geen zin in.' zei ik verdrietig. Emma keek me verbaasd aan, dit was ze niet van me gewend.
'Wat? Audrey! Het is echt mis met je, hè?' Emma zuchtte nu.
'Het valt wel mee...' antwoordde ik, maar ik wist dat het niet waar was. Ik voelde me ellendig. Emma wist dit, ik kon haar niet voorliegen.
'Nee, niet dus. Als je geen Lord of the Rings wilt kijken, is er iets behoorlijk mis met jou. Het is David, ik weet het.' ze was even stil.
'Weet je wat je moet doen?' vroeg ze me. Ze klonk weer iets hoopvoller dan hiervoor, dus ik was benieuwd wat ze te zeggen had.
'Je moet hem een brief schrijven.' zei ze.
'Een brief? Waar heb je dat gelezen? In één van die meidentijdschriften waar Justin Bieber de knapste man ter wereld is, en twilight de beste film ooit gemaakt?' vroeg ik, met mijn gebruikelijke sarcasme.
Emma kon het niet helpen, ze grinnikte.
'Die ja. Ik moest naar de tandarts, en daar hebben ze literatuur van de hoogste klasse.' Ze lachte om haar eigen grapje, en ik kon het ook niet helpen te glimlachen.
'In elk geval, stuur hem een brief met al je gevoelens. Verstuur het niet, maar houd het of verbrand het of zoiets. Misschien helpt het.'
Misschien had ze daar wel een goed idee. Ik praatte eigenlijk nooit met iemand over mijn gevoelens, en vroeger hield ik een dagboek bij. Dit leek er wel op.
'Misschien moet ik het proberen. Wat kan er mis gaan? Behalve dan dat ik het huis in de fik zet, als ik ze verbrand.' zei ik.
'Mooi, je sarcasme is in ieder geval in orde. Wil je nu de film kijken?'
Ik lachte en knikte. Zodra ik thuis was zou ik meteen beginnen.