#126.

“Het is nogal moeilijk om uit te leggen”, zei ik om de situatie te ontwijken, maar uiteindelijk vertelde ik de dokter het hele verhaal. Ik wist niet hoe het kwam, maar waarschijnlijk zorgde de nabije aanwezigheid van Tom ervoor dat ik voor de eerste keer ook echt over mijn gevoelens sprak. Tot nu toe waren de gesprekken vooral zakelijk geweest met de dokter. Natuurlijk had ik me verteld hoe ik me voelde, maar ik had er nooit meer woorden aan vuil gemaakt dan nodig was. Ik had nooit echt verschillende pogingen gedaan om woorden te gaan zoeken die ook maar enigszins een beetje omschreven wat er in me omging. Waarschijnlijk omdat ik dacht dat ik zo de werkelijkheid kon ontlopen, maar ondertussen begon ik wel beter te weten.
“Ik schrik er van dat u uw vriend nog altijd niet ingelicht heeft. Hij is degene die jouw steun en toeverlaat kan zijn, die je eraan herinnert om je medicatie te nemen en die je keer op keer eraan zal herinneren waarom je die moet nemen, zelfs al zie je er zelf geen nut meer in.” Hij keek me doordringend aan en ging toen verder met praten. “Bovendien is het zo dat hij zich best ook maar even laat testen als jullie al enig seksueel contact gehad hebben. Zolang jullie het met voorbehoedsmiddelen gedaan hebben is de kans op overdracht natuurlijk erg klein, maar het moet gebeuren uit voorzorgen, dat weet u best ook wel.” Het voelde alsof hij me terechtwees en ik wist dat dit een gevolg was van mijn eerlijkheid en openheid van mijn gevoelens. Toch voelde het aan de andere kant goed om me eindelijk zo bloot te geven aan hem. Hij had tenminste beroepsgeheim en wist hoe hij hiermee om moest gaan.
“Als u het goed vindt dan zullen we ook even enkele tests afnemen om te kijken hoe het momenteel met het virus gesteld is.” Ik knikte. “U kan zich naar het kamertje op het einde van de gang begeven, waar de verpleegster op u wacht. Ik zal ondertussen nog even met meneer Kaulitz spreken.” Ik stond op en wisselde een blik uit met Tom. Hij probeerde me bemoedigend aan te kijken, terwijl ik hetzelfde probeerde te doen. Dit was het moment waarop hij kon praten en zijn vragen en twijfels afvuren. Niet alleen ik had steun nodig, maar ook mijn naasten hadden begeleiding nodig. Als ik dan toch besloot om dit niet alleen te doen, dan was het niet meer dan eerlijk dat Tom ook hulp kreeg.