Achtste deel

Tegen de tijd dat Penny terugkwam met een dienblad met vier glazen boterbier, zat Percy op haar lege plek en grijnsde Oliver nog steeds als een idioot. “Heb ik iets gemist?” vroeg ze verwonderd, met een blik op hun verstrengelde handen.
      Toby stond op, nam het dienblad van haar over en zette het voorzichtig op de tafel. “Ja.” Zonder verdere omwegen pakte hij zachtjes haar gezicht vast en kuste hij haar.
      Toby had waarschijnlijk een korte, voorzichtige kus gepland, maar Penny dacht daar anders over. Toen hij zich wilde terugtrekken, gooide ze haar armen om zijn nek om hem tegen te houden. Als kers op de taart ging een van haar voeten omhoog en Percy kreeg het gevoel dat hij midden in de laatste scène van een liefdesroman terecht was gekomen.
      Hij begon zich net ongemakkelijk te voelen toen Toby een einde aan de kus maakte. Penny staarde hem aan en leek zowaar sprakeloos, wat in Percy’s ogen al een wonder op zich was. “Ik dacht dat - Dat -” stamelde Penny.
      “Je denkt te veel,” vertelde Toby haar.
      “Volgens mij verwart hij denken met praten,” fluisterde Oliver Percy toe, zacht genoeg zodat de anderen het niet zouden horen, al waren zij vermoedelijk sowieso blind voor de wereld buiten hun rooskleurige bubbel.
      Percy keek Oliver aan en zag dat hij opeens een stuk dichterbij was dan hij had verwacht. Het antwoord dat hij had willen geven bleef in zijn keel steken terwijl hij in de chocoladebruine ogen vlak voor hem staarde.
      Oliver glimlachte. “Ik zou nu dolgraag Toby nadoen, maar ik vrees dat dat niet erg romantisch zou zijn.”
      Percy trok een gezicht. “Ga je je daardoor laten tegenhouden?”
      “Nee. Nee, ik denk het niet.” Daar had Percy absoluut geen problemen mee.
      Vlak voordat Oliver echter kon bewijzen dat hij het meende werden ze gestoord door een enthousiast gilletje. “O Merlin, het spijt me,” ratelde Penny giechelig, met een snelheid die zelfs voor haar nog indrukwekkend was. “Ga vooral door waar jullie mee bezig waren. Ik wilde jullie niet storen. O, o, is dit niet een prachtige dag? Het is gewoon geweldig! We waren hier allemaal met de verkeerde persoon, kun je je dat voorstellen? Hoe is dat ooit gebeurd? Ik bedoel, wie had ooit gedacht dat Oliver Percy wilde? Of dat Toby mij leuk vond? Of dat Toby meer verstand heeft van mode dan Percy? Dat is zo tegen het stereotype in. O jee, nu ik er over nadenk is het waarschijnlijk mijn schuld, al die verwarring. Ik ben degene die dit allemaal plande, of niet? Ik ben een verschrikkelijke koppelaarster! Maar dat maakt niet uit, want uiteindelijk kwam het toch allemaal goed. Vinden jullie dit niet ook fantastisch? Ik wist niet dat de dag zo mooi zou eindigen. We moeten dit vaker doen! O Merlin, ik geloof dat ik een beetje veel praat.”
      Oliver fronste vermoeid. “Toby, je hebt het nog erger gemaakt. Zorg alsjeblieft dat ze weer stil wordt.”
      Toby grinnikte. “Ik zal mijn best doen.”
      Penny zwaaide en knipoogde enthousiast naar Oliver en Percy terwijl ze aan Toby’s arm naar buiten stapte. Oliver haalde opgelucht adem zodra ze weg was. “Merlin.”
      Percy glimlachte. “Dat gevoel ken ik. Zullen we, eh, naar buiten gaan?”
      “Prima,” stemde Oliver in. Percy wilde opstaan, maar Oliver hield hem tegen door zijn hand niet los te laten. “Wacht even.”
      “Wat is er?”
      Oliver boog zich voorover en kuste Percy. “Ik laat me niet meer dwarsbomen door Penny. Bovendien kun je je niet eens indenken hoe lang ik dat al heb willen doen.”
      “Ik denk dat ik me er wel iets bij voor kan stellen, eigenlijk.” Percy keek nadenkend. “Dus… wat gaan we nu doen?”
      “Had je iets in gedachten?”
      “Nou, we zouden natuurlijk hier kunnen blijven. Of we zouden weer door het dorp kunnen lopen. Of…”
      “Of?”
      “Iedereen is in Hogsmeade, dus de slaapzaal is waarschijnlijk leeg.”
      Oliver kreeg weer die idiote, stralende grijns op zijn gezicht.