Little Star 20

‘Sorry, maar ik moet gaan.’ Met grote ogen staar ik haar aan en grist ze haar tas van de grond af om daarna naar de gang te stormen. Snel sta ik ook op en ren ik naar de gang toe hoe ik zie dat ze net de deur opentrekt. ‘Wacht, waarom mag ik het niet weten?’ vraag ik angstig en ze draait haarzelf om en kijkt mij met grote bange ogen aan. ‘Omdat ik het van Louis aan niemand mag vertel, fijne dag verder.’ En weg is ze, verdwenen uit mijn huis, verdwenen uit mijn leven zonder ik antwoord op mijn vraag gekregen heb. ‘Star, ik begrijp het niet.’ Drew is naast mij komen staan en ik knipper verbaasd met mijn ogen. ‘Ik ook niet,’ grom ik en zie meteen weer sterretjes voor mijn ogen als ik terug denk aan vroeger. Was er misschien iets met zijn thuis situatie? Zuchtend loop ik samen met Drew terug naar de woonkamer ‘Laten we maar een film gaan kijken.’ Ik knik instemmend en Drew zoekt naar een toepasselijke film. Ze heeft popcorn gepakt en drinken voor ons tweeën ingeschonken om daarna naast mij plaats te nemen. Het is de film Tarzan die ik al honderden keren opnieuw gekeken heb. Het blijft een fantastische film, die je gewoon raakt. Ik heb alleen nu mijn gedachtes niet bij de film, maar bij mijn eigen wereld. Mijn wereld die je niet fantastisch kan noemen, meer een hel. In mijn ooghoeken zie ik dat de televisie uit gezet word en protesterend kijk ik Drew aan. ‘Je letten niet op, waar waren we?’ Nadenkend kijk ik haar aan en haalt ze de dvd eruit. ‘Het begin?’ Ze slaakt een zuchtje en ik grinnik. ‘Wat gaan we dan doen?’ Netjes schuift ze het dvd hoesje weer terug in de kast en neemt ze een hap uit de bak van de popcorn. ‘Ik ga jou een vraag stellen,’ mompelt ze met volle mond en met een gemene glimlach staart ze mij aan. ‘Waarom wil jij zo graag weten wat er met Louis aan de hand is?’ Ik kauw op mijn lip en ik zie hoe ze slikt, waarschijnlijk de popcorn. ‘Gewoon, hij heeft mijn vroeger pijn gedaan en het sleept mij nog steeds mee.’ Ze fronst haar wenkbrauwen en schud haar hoofd. ‘Dat is niet het hele antwoord, ik zie het aan je!’ brult ze en ik staar naar mijn nagels die afgebeten zijn. ‘Nou, ik zou graag willen weten waarom hij mij pestte en ik denk dat het temaken heeft wat hij verbergt voor mij – ons.’ Goedkeurend knikt ze en nipt ze een slokje van haar drinken. ‘Dat zou goed kunnen, maar hoe kom jij of komen wij erachter?’ Hard zet ze het glas terug op tafel en begint er een lampje te branden, precies boven mijn hoofd. ‘Hard spelen.’ Drew lijkt het niet te begrijpen en ik hoor hoe ze diep nadenkt. ‘Sorry, ik snap het niet.’ Ik leg het uit wat ik precies van plan ben en ze schud haar hoofd. ‘Je gaat hem toch niet stalken, dat is niet hard spelen!’ Mijn mond vormt een rechte streep, ze heeft gelijk. Ik voel hoe mijn broekzak begint te trillen en haal hem meteen eruit. Verbaasd staar ik naar het schermpje die een nummer aangeeft, omdat ik hem niet in mijn contactenlijst heb staan. ‘Wie is het?’ fluistert Drew en nieuwsgierig kijkt ze naar mijn mobiel schermpje. Ik haal mijn schouders op en open het berichtje. ‘Vanavond om 8 uur onder de brug, alleen.’ Staat erin en er glijd een rilling over mijn rug heen. Wie is dit? Waarom wilt die gene mij spreken en hoe komt hij aan mijn nummer?