150. Oude bekende en lekker eten.

In de badkamer opende ik mijn toiletzakje en nam mijn borstel eruit. Zorgvuldig kamde ik mijn haar, nam een rekkertje en maakte een losse dot onderaan mijn haar. Het gaf een mooi effect met mijn wit rokje. Snel deed ik nog wat make-up op. Ik keurde nog even mijn gezicht en mijn taille. Alles was perfect. Ik kon vertrekken.

Ik deed de deur van de badkamer open en zag dat Bill op het bed nog wat in foldertjes zat te bladeren die op het bed lagen. Ik nam mijn handtas die op het nachtkastje stond, liet er nog snel mijn GSM invallen en keek Bill aan. “Klaar?” vroeg ik. Hij keek op uit zijn foldertje en knikte. Samen liepen we de deur uit. Snel controleerde ik nog even of ik de sleutelkaart bij me had en sloot de deur achter me. Bill wachtte even op me en samen liepen we naar de lift. Veel zeiden we niet tegen elkaar. Bill vertelde wel da hij benieuwd was naar deze stad. “ Ik ook.” Zei ik terwijl we de lift instapte. Er kwamen 2 meisjes uit de lift. Ik keek even goed en riep hun namen : “ Galina, Christina!” Ik kon wel springen van blijdschap. De meisjes draaiden zich om en Bill wachtte om in de lift te stappen. Galina sloeg een gil, riep mijn naam en vloog om mijn nek. Christina zei ook hallo. Galina’s ogen werden groter toen ze me losliet en Bill zag staan. “ Hallo.” Zei Bill beschaamd. “ Galina, Christina. Dit is Bill.” glimlachte ik. Christina en Galina zeiden vriendelijk goedendag. “ Wat leuk dat jullie hier ook zijn!” ging ik door. Ik was zo enthousiast om ze terug te zien. “ Ja, ik wist niet dat jij ook voor de Olympische Spelen was geselecteerd!” zei Christina. “ Het was voor mij ook een totale verassing!” glimlachte ik. Bill stond wat beduusd achter me. “ Je bent ook wel goed,hé Maaike.” Zei Galina met een grote glimlach. Ik voelde haar vreugde. “ Hé, maar ik moet door. Zie ik jullie bij de opening van de Olympische Spelen?” vroeg ik. Galina en Christina knikten. “ Wij zitten op deze verdieping in een kamer eind de gang.” Zei Christina “ We zullen elkaar wel nog zien.” Ze gaf een knipoog. “ Is goed, wij gaan nu gaan eten.” Zei ik enthousiast. “ We zijn al 10 minuten te laat.” Gaf Bill als informatie. “ Oei.” Mompelde ik terwijl ik op het knopje van de lift drukte. “ Zie jullie nog!” zei ik blij terwijl ik naar Galina en Christina zwaaide. De meisjes zwaaiden ook terug en op dat moment gingen de liftdeuren open. Bill stapte naar binnen en ik volgde hem. Hij drukte op het knopje om naar de gelijkvloers te gaan. “ Waren dat nu Galina en Christina van Bulgarije?” glimlachte hij. “ Ja.” zei ik ietsje te enthousiast dan ik bedoelde. Verder kon hij niks zeggen want we waren aangekomen in de lobby.

“ Ah, daar zijn jullie eindelijk!” zei Tom die in een rode zetel zat. “Sorry, we zijn Galina en Christina tegen gekomen.” Zei ik in de richting waar Friedolien stond. “ Ze zitten op dezelfde verdieping als wij, ergens op het einde van de gang.” “Oh, wat leuk!” zei ook Friedolien enthousiast. “ We kunnen ze morgen eens een bezoekje brengen.” Ging ze door. “ Kunnen we vertrekken?” vroeg Irina die plots achter me opdook waardoor ik me een bult schrok. “ Ja, we kunnen gaan.” Glimlachte ik lief naar Irina. Samen met mijn ouders, de trainsters en Tom & Friedolien gingen we iets gaan eten in de stad. Als we buitenkwamen stonden er weer 2 taxi’s ter onze beschikking. We verdeelden ons in de wagens en reden de stad in. Het was mooi in Beijing, overal zag je neonlichten en er was nog veel volk op straat. Ik kreeg er kippenvel van. Ik zat naast Bill in de taxi en ook hij kon zijn ogen niet van de wereld achter het glas houden. “ Wat mooi.” Mompelde hij. Ik knikte en voelde plots Bill zijn hand op mijn knie rusten. Ik keek er even naartoe. Wat miste ik die aanrakingen. Sip keek ik terug uit het raam. Wat er ook zou gebeuren met ons, de herinneringen die we al hadden, kon niemand ons afnemen. Bill nam zijn hand weg en meteen miste ik hem al. “ We zijn er.” Glimlachte hij. Eerst stapte Tom uit, toen Friedolien en wij volgden. Bill hielp me uitstappen. “ Met die hoge schoenen aan, ik zou niet willen dat je valt en je been breekt.” Zei hij terwijl hij me een knipoog gaf.

We stonden voor een groot chinees restaurant. “ Dit is het beste restaurant van de stad.” Mompelde Tom. Ik keek hem raar aan, net als Friedolien. “ Hoe weet jij dat nou?” vroeg ze. “ Heb ik gelezen in die foldertjes die op ons bed lagen.” Lachte hij. “ Dat verklaard veel.” Zei ik sarcastisch. Al snel kreeg ik een por van hem in mijn zij. “ Was maar om te lachen.” Gilde ik snel. “ Wees eens rustig!” zei mijn vader. “ Dit is een deftig restaurant,ja?” “Ja, papa.” Zei ik al snel om een discussie te voorkomen. Samen gingen we naar binnen en gingen allemaal samen aan een tafel zitten. We kregen het lekkerste eten voorgeschoteld en ik had gevoel, dat ik na deze avond, niet meer in mijn turnpakjes zou kunnen.