Hoofdstuk tien: I won't give up on us • 10.3

Enkele zonnestralen slaagden erin om de gordijnen voor het raam te omzeilen. Ze verlichten het gezicht van het slapende meisje en zorgden voor een warm gevoel. Haar ogen gingen al gauw langzaam open, maar sloten zich quasi direct toen ze in het felle licht keken. Met een geïrriteerde kreun draaide ze zich om in het bed, wat nog niet zo vanzelfsprekend was aangezien een paar armen stevig om haar middel gewikkeld waren.
Eenmaal omgedraaid durfde ze het weer aan om haar ogen voor een tweede keer te openen. Dit keer met succes en geen verblindend zonlicht. Er was wel iets anders wat net zo verblindend was: een slapende Louis.
Haar lippen krulden omhoog in een liefdevolle glimlach terwijl ze naar hem keek. Hij was in alle opzichten gewoon perfect. Zo perfect dat het soms wel eng leek. Ze hief haar hand voorzichtig op en streelde wat van zijn bruine haar -dat nu helemaal in de war zat- van zijn voorhoofd. Zelfs zijn huid voelde perfect aan onder haar vingertoppen.
Louis zuchtte zachtjes en verstrakte de greep om haar lichaam nog wat. Hij wou haar nog steeds niet loslaten, zeker niet na de nachtmerrie van de vorige nacht. Alles had zo echt geleken. Hij wou haar niet verliezen, en zeker niet op zo’n manier.
‘Ik weet dat je wakker bent Louis,’ merkte Alexandra op, gevolgd door een klein lachje. Ze streelde nog eens over zijn wang heen met haar vingers en liet haar hand toen weer zakken. Hij was echt slecht in doen alsof.
‘Niet waar, ik slaap,’ mompelde Louis als antwoord terwijl hij weigerde om zijn ogen te openen. Het liefst zou hij voor de rest van de dag in bed blijven liggen met haar in zijn armen. Niemand die hen zou lastigvallen en geen zorgen om over te piekeren. Was het leven maar zo gemakkelijk.

Zijn aandacht werd echter getrokken door een paar lippen die zachtjes op die van hem drukten. Hierop was hij wel bereid om reactie te geven en dat was dan ook exact wat hij deed. Gewillig beantwoordde hij haar kus zonder haar los te laten.
Het duurde niet lang voordat hij met zijn tong langs Alexandra’s lippen gleed, vragend om toestemming. Die toestemming kreeg hij al snel waardoor hun tongen nu een vrolijk spelletje uitvochten. Wie er zou winnen was nog maar de vraag.
Alexandra trok haar hoofd weer terug en creëerde weer wat afstand tussen hen. Louis zag een rode flikkering in haar ogen en begreep al meteen wat er aan de hand was. Een kleine grijns sierde zijn gezicht terwijl hij haar bleef aankijken.
‘Iemand heeft honger,’ plaagde hij haar. Ze had al een tijdje geen bloed meer gehad en dat begon ze nu toch wel te voelen. Ze moest echt dringend weer eens naar buiten gaan en daar een slachtoffer uitkiezen. Dat zou haar honger wel stillen.
‘Uhu, ik moet echt dringend weer wat bloed hebben.’ Ze duwde de dekens van haar lichaam af en slingerde daarna haar benen over de bedrand heen. Als ze zich nu ging aankleden kon ze daarna naar buiten gaan, zoeken naar wat voedsel.
Louis wist niet zeker of hij haar wel alleen zou moeten laten gaan. James liep buiten nog steeds ergens rond en kon haar dus gemakkelijk iets aandoen. Ze was niet veilig in haar eentje. Misschien moest hij maar gewoon met haar meegaan voor de zekerheid. Dan waren ze tenminste met z’n tweeën als ze iets mocht gebeuren.
‘Alex, ik denk niet dat je alleen moet gaan,’ zei hij dan ook tegen haar voordat hij zelf ook uit het bed stapte. Het kwam misschien over alsof hij haar in de gaten wou houden, maar hij had alleen maar het beste met haar voor.