147. Welcome in Beijing!

Een paar uur later zaten we al hoog in de lucht. Ik zat naast Friedolien vrolijk te tetteren. Achter ons zaten Tom en Bill en daarachter nog eens mijn ouders samen met Irina en nog een paar andere trainsters. “ Weet je, ik heb zenuwen in jou plaats.” Zei Friedolien plots. Ik moest lachen : “ Typisch iets voor jou.” “ Je hoeft er niet mee te lachen!” zei ze “ Als ik potver niet zo lomp was geweest om over die stomme knots was gevallen, kon ik ook meegedaan hebben!” Ik zag dat het haar vanbinnen wel iets deed. Het moest verschrikkelijk zijn om daar straks te gaan zitten kijken naar iedereen, terwijl je eigenlijk zelf mee had mogen doen. “ Friedolien, “ begon ik. Ze draaide haar hoofd en keek me aan. “ Al mijn routines die ik turn de komende dagen, zijn allemaal voor jou.” Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. “ Je bent veel te lief.” Zei ze en gaf me een knuffel. “Ewel, wat is dat hier met al dat geknuffel?” zei Tom plots. “ Jij bent veel te jaloers.” Zei Friedolien al lachend boos. “ Dat is geen waar.” Ging Tom in de strijd. “ Oh jawel,hoor!” giechelde ik. Bill begon zich ook in het gesprek te moeien en zei : “Broer, er moet nog maar een 5-jarig jongetje naar Friedolien kijken en je loopt al groen aan van jaloezie.” Ik schaterde het uit van het lachen, de komende dagen zouden super worden.

Na enkele uren waren we eindelijk aangekomen op de luchthaven van Beijing. Het was er warm en alles was zo … chinees? Ik moest een lachje onderdrukken van mijn eigen gedachten. Met de hele groep wandelden we de luchthaven uit. De koffers maakten een immens lawaai. “ Er zullen straks twee taxi’s van zes personen klaarstaan voor ons die ons naar het VIP-hotel brengen van de Olympische Spelen.” Gaf Irina ons als informatie. “ In ons hotel zitten alle ritmishe gymnasten, turnsters en de zwemmers met hun uitgenodigde familie. Mensen die andere sporten uitoefenen zitten in andere hotels verspreid over heel de stad.” Er kwam weer geen eind aan haar uitleg. “ Hé! Dan zitten de meisjes van Bulgarije ook in ons hotel.” Zei Friedolien plots. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ja, dat zou wel moeten. “ We kunnen dan Christina en Galina misschien eens terug opzoeken. Ze wilden jullie ook eens graag ontmoeten.” Ging Friedolien verder terwijl ze haar gezicht draaide naar Bill en Tom. Beiden knikten ze onzeker. “ Geen zorgen,hoor. Het zijn hele toffe meiden.” Zei ik om ze gerust te stellen. “ Het zijn vriendinnen van jullie twee. Daar kunnen we ons wel het één en ander bij voorstellen.” Zei Bill lachend. “ Oh!” ontsnapte er uit mijn mond “ Het zijn fatsoenlijke, lieve meisjes. Wat meer aan de rustige kant. Net zoals ik en Friedolien.” “Ja ja.” Zei Tom sarcastisch waardoor we allemaal in de lach schoten. Ondertussen waren we aangekomen bij de taxi’s. “ Ik, Maaike, Bill en Tom in deze taxi!” gilde Friedolien. “ Mevrouw Quintens, wil jij jou even gedragen? We moeten hier wel een goede indruk maken,hé!” zei Irina op haar bekende strenge toon. “ Sorry.” Mompelde Friedolien snel. Zonder nog iets verder te zeggen stapten mama,papa,Irina en de andere trainsters in de andere taxi. “ En hoe ga jij zeggen waar we naartoe moeten Friedolien? Kan jij zo goed Chinees?” zei Tom. Friedolien keek hem sneaky aan. Ondertussen zaten we in de grote taxi. “ Where to go?” zei de mannelijke Chinese bestuurder in gebrekkig Engels. “ Follow that car!” zei Friedolien op een actiefilm toontje. Ik sloeg met mijn hand op mijn hoofd en mompelde : “ Ik had het kunnen weten dat je zoiets van plan was!” Bill kon niet stoppen van lachen. De tranen liepen over zijn wangen, zo grappig vond hij het. Tom werd zo rood als een tomaat en Friedolien was blij dat ze het had kunnen zeggen.

“ So, you here for Olympics?” Begon de bestuurder nu weer. Stiekem vond ik zijn gebrekkig Engels wel nog schattig. “ Yes, my friend is a rhythmic gymnast.” Zei Friedolien die blijkbaar graag contact zocht met de bestuurder. “ Oh! Wonderful sport! Rhythmic gymnastics is good. Beautiful sport!” ging hij door. Ik zag aan Tom zijn gezicht dat hij zich moest inhouden om niet te lachen. Hij draaide zijn hoofd naar het raam toe en beet op mijn lippen om niet in lachen uit te barsten. “ That’s right, sir. She will win the Olympics!” bleef Friedolien maar doorgaan. Ondertussen reden we door de druk bezochte straten van Beijing. “ Here is hotel for you.” Zei de man terwijl hij parkeerde voor de deur. Hij stapte uit net als wij en haalde onze koffers uit de kofferbak. “ Good luck girl with Olympics! You good gymnast. Good luck!” zei hij terwijl hij de koffers aan mij gaf. “ Thanks.” Zei ik beschaamd. “ Haha, Maaike, je hebt aantrek van chineesjes!” zei Tom lachend. Mijn ogen flitsten naar Bill die een jaloerse blik in zijn ogen had.