Zesde deel

“Percy!”
      Eerst dacht hij dat de stem misschien gewoon in zijn hoofd zat, maar die hoop werd stukgeslagen toen hij Penny in levenden lijve op zich af zag komen lopen. “Penny. Wat doe jij hier nou?”
      “Van een beetje meer enthousiasme ga je niet dood,” grapte Penny. Ze prikte in zijn borst. “En eigenlijk vraag ik me precies hetzelfde af over jou. De Ravenclaw kamers zijn hier om de hoek, maar als ik me niet vergis is Gryffindor een heel eind weg. Was je op zoek naar een verlaten klaslokaal?”
      Percy had geen idee waar ze het over had en hij had ook het gevoel dat hij dat niet eens wilde begrijpen. “Waarom zou ik een verlaten klaslokaal zoeken?”
      “Voor jou en Toby, natuurlijk! Maar Toby is hier niet, dus neem ik aan dat dat niet het geval was. Wat jammer.” Ze haakte haar arm door die van Percy en begon hem mee te trekken. Hij was te verbijsterd om te protesteren. “Jullie ontbijtdate kan niet heel lang hebben geduurd, als je nu alweer hier bent. Maar het was toch vast wel leuk? Ach, ik weet wel zeker dat het leuk was. Jullie passen gewoon zo goed bij elkaar! Jullie brengen allebei heel veel tijd in de bibliotheek door, dus ik weet zeker dat jullie voldoende zullen hebben om over te praten. O, ik wou dat ik iemand zoals Toby had. Of zoals jou, natuurlijk, want jij bent ook een enorme schat. Had ik al eens gezegd dat jullie gewoon geweldig bij elkaar passen?”
      “Ja,” antwoordde Percy, zelfs al was het waarschijnlijk bedoeld als een retorische vraag. “Maar Penny, ik -”
      “Pfft, geen gemaar. Weet je, het is erg jammer dat jullie vanochtend niet langer samen konden blijven. Moest hij weg ofzo?”
      “Ik -”
      “Nou ja, eigenlijk maakt dat natuurlijk ook niet zo heel veel uit. Dit weekend -”
      “Penny!”
      Penny keek hem verrast aan. Één memorabele seconde lang dacht Percy dat hij haar werkelijk even stil had gekregen, maar toen werd het tegendeel weer eens bewezen. “Merlin, Percy, je hoeft niet zo te schreeuwen. Ik loop vlak naast je.”
      “Penny, ik denk niet dat hij echt geïnteresseerd is in mij.” Hij had een hele zin ertussen weten te gooien en ze had zelfs geluisterd. Hoe had hij dat voor elkaar gekregen?
      Penny keek hem begripvol aan. “Ach, dus dat is waar je je zorgen om maakt. Dat is natuurlijk de reden dat je zo treurig lijkt. Ach, Percy, dat is toch helemaal niet nodig? Ik weet zeker dat hij je wel leuk vindt. In feite heeft hij me zelfs een keer verteld dat hij een oogje op iemand had, al wilde hij niet zeggen wie. Maar ik weet honderd procent zeker dat jij het moet zijn, want de laatste week bleef hij maar blikken in onze richting werpen wanneer hij dacht dat we niet keken. Maar ik zag hem wel, en het is duidelijk dat hij iets voor je voelt.”
      “Maar Penny, ik denk eigenlijk dat hij eerder iets voelt voor -”
      “Sst, niets zeggen. Je moet echt eens wat zekerder van jezelf worden. Ik snap dat je nerveus bent voor dit weekend, maar dat is echt niet nodig.”
      “Wat is er dit weekend dan?” Behalve Olivers date met Penny natuurlijk, maar daar hoefde hij niet nerveus over te zijn.
      “Hogsmeade!” Penny wachtte even op een reactie, maar toen die niet kwam sloeg ze een hand voor haar mond. “O Merlin, ik geloof dat ik het jou nog niet eens verteld had, of wel?” bracht ze lachend uit.
      “Wat heb je mij nog niet verteld?”
      “We hebben afspraakjes!”
      Het viel Percy op dat ze meervoud had gebruikt en dat hij daarin inbegrepen was. “Wat?”
      “Ja! Toby en jij, en Oliver en ik. Zal dat niet geweldig worden?”
      Percy’s hart stopte bijna. Nu hadden niet alleen Oliver en Penny een afspraakje, maar moest hij ook nog eens mee. En om er nog een schepje bovenop te doen werd er van hem verwacht dat hij daar blij om was. Misschien moest hij zich maar ziek melden - het zou niet eens zo’n heel erge leugen zijn, want hij voelde zich best wel misselijk.
      “Percy?” vroeg Penny, toen hij enkel geschokt voor zich uit staarde. “O, je bent gewoon zo nerveus dat je niet eens weet wat je moet zeggen. Wat schattig!”