Vijfde deel

Percy was enorm opgelucht toen hij na het ontbijt even aan alles en iedereen kon ontsnappen. Toby was een heel aardige jongen, maar hij was nou eenmaal een Hufflepuff, en die afdeling stond niet bekend om hun intelligentie. Gryffindor ook niet, maar toch durfde Percy zichzelf wel een van de betere leerlingen van de school te noemen. Bovendien had Toby steeds weer over Penny willen praten, wat Percy niet een uiterst boeiend onderwerp vond, al had hij Toby een plezier gedaan en al zijn vragen beantwoord. Toch waren conversaties met Oliver altijd ongelofelijk veel interessanter.
      Niet dat dat iets uitmaakte, natuurlijk. Het was gewoon een willekeurig voorbeeld, en geen opzettelijke vergelijking van Oliver en Toby. Of dat was tenminste wat Percy zichzelf voor probeerde te houden terwijl hij de trap naar de slaapzaal van de zesdejaars jongens beklom.
      Oliver lag op zijn bed en krabbelde cirkeltjes, stokmannetjes en pijltjes op een lang stuk perkament toen Percy binnenkwam. “Hallo,” groette Percy.
      Oliver keek nauwelijks op. “Wat doe jij hier nou?”
      Het klonk niet verrast, maar wel erg kil, en Percy wist niet wat hij daarvan moest maken. Had hij iets verkeerd gezegd? O Merlin, waarom merkte hij dat soort dingen zelf nooit? “Wat bedoel je?”
      Nu keek Oliver wel op, maar zijn ogen stonden net zo afstandelijk als zijn stem klonk. “Zou je niet bij die Hufflepuff moeten zijn? Die Tony, of Tory, of hoe hij dan ook mag heten?”
      “Toby,” verbeterde Percy hem onmiddellijk, maar hij besefte een halve seconde later ook al dat dat niet de juiste manier was om dit aan te pakken. Toen was het echter al te laat. “En nee, ik hoef niet bij hem te zijn. Waarom zou ik?”
      Oliver haalde zijn schouders op en zweeg.
      Percy wist niet waar hij moest kijken, of wat hij moest zeggen of doen. Oliver was duidelijk boos op hem, maar hij had geen idee waarom, en wat hij ook zei, er was altijd de kans dat hij het juist erger maakte. Toch moest hij iets zeggen, want de stilte voelde ook niet goed. “Heb je al plannen voor Hogsmeade voor dit weekend?”
      “Ja,” antwoordde Oliver. “Ja, ik heb al plannen. Ik heb een date, in feite.”
      “O,” zei Percy zachtjes. Het leek erop dat hij inderdaad voor het verkeerde onderwerp had gekozen, en hij kon zichzelf wel vervloeken. Hij had het idee dat hij het gesprek beter nu kon beëindigen, maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn verstand. “Wie is het?”
      “Penny.”
      Percy’s mond viel open. Het zag er vermoedelijk precies zo uit als in de paar komische films die als extra huiswerk had bestudeerd voor mugglestudies, maar in dit geval zag hij er geen humor in, en Oliver lachte ook niet. “P- Penny? Penelope Clearwater?”
      “Ken je nog andere Penny’s?”
      “Nee, dat niet, maar ik dacht - eh. Dat is… leuk.”
      Toen Oliver zag hoe geschrokken Percy was werd zijn uitdrukking een stuk zachter. “Perce…”
      “Ik moet nog ergens heen,” verzon Percy opeens. Hij sprong op en bracht zo snel mogelijk zoveel mogelijk afstand tussen hem en de slaapzaal. Pas toen hij in een geheel ander deel van het kasteel was durfde hij te stoppen en zichzelf tijd te gunnen om na te denken.
      Oliver en Penny?
      Nee, dat was onmogelijk. En toch scheen het zo te zijn.