#115.

Een zucht verliet mijn mond, maar Bill zei er niks van. Hij zag me worstelen met een van zijn duurste hemdjes en nam het van me over. Hij maakte vast de verbintenis tussen mijn handeling en het zuchten.
Ik wist het wel, ik wou weglopen van mijn verleden. Daarom ging ik naar Duitsland. Mij maakte het niet uit waar ik was, zolang ik maar bij Bill was. Alleen hier niet. Hier zag ik het leed dat de anderen met mij probeerden te delen in hun ogen en dat wilde ik niet.
“Chaya!” Toms luide stem weerklonk vanuit de logeerkamer. “Ga hem maar even helpen.” “Weet je zeker dat je alles er inkrijgt?” Hij knikte en lachte speels. Snel wees ik hem nog enkele dingen aan die hij zeker niet mocht vergeten. Daarna trippelde ik naar de logeerkamer, waar ik verwachtte om een vuilnisbelt aan kleren aan te treffen. Ik zag Tom er voor aan dat hij de moeite niet had genomen zijn valies uit te pakken en dat hij door het zoeken erin alles een beetje in het rond gegooid had. Ondanks het feit dat ik me in mijn eigen huis bevond, leek het me toch beleefder om te kloppen. De deur stond echter halfopen, dus ik kon op voorhand al naar binnen kijken.
Hij had een donkerblauwe jeans aan met daarboven een lange grijze coltrui. Tot mijn verbazing waren zijn koffers al gepakt. Ze stonden aan de ingang van de kamer. Hijzelf zat op het bed, dat hij al opgemaakt had. Ik kon hem zien, waardoor hij mij logischerwijze ook kon zien. Nog voor ik kon kloppen stond hij al recht om de deur voor me open te doen.