Hoofdstuk tien: I won't give up on us • 10.2

Vuur is een krachtig element. Het kan fascinerend zijn: de oranje gloed die er vaak bij kampvuren te bekennen is. Mensen worden er vrolijk van en gaan spontaan liedjes zingen met z’n allen. Ze prikken zelfs voedsel op een stok om die dan vervolgens in het vuur te houden. Het voedsel eten ze daarna zonder enige problemen op. Afschuwelijk.
Toch heeft vuur ook nog een andere kant. Het kan levens verwoesten en mensen ernstig verwonden. Het kan dingen in enkele minuten veranderen tot een hoopje as. Ontsnappen is moeilijk en in vele gevallen onmogelijk. Zelfs een vampier is kwetsbaar voor dit afzichtelijke verschijnsel. Eén van de weinige dingen die hen echt kwaad kunnen doen. Een manier om hen hun eeuwige leven af te nemen. Zonder genade.

Rook vertroebelde zijn gezicht en zorgde ervoor dat hij amper kon ademhalen. De enige optie die hij nog had was gewoon stoppen met ademen, hij was toch al dood. Zuurstof was niet hetgeen wat hem op dit moment nog in leven hield.
Aan een moordend tempo rende hij de houten trap in het huis op. Hij kraakte gevaarlijk onder zijn gewicht en even dacht Louis dat de constructie naar beneden zou zakken. Gelukkig had het houd nog de kracht om hem te dragen. Dat was waarschijnlijk ook het enige wat hem vandaag meezat.
‘Alex?!’ riep hij met een stem die overliep van paniek. Hij kreeg geen antwoord, alweer niet. Toch weigerde hij om haar achter te laten. Hij zou James zijn zin niet geven. Hij zou zijn vriendin beschermen, wat hem dat ook mocht kosten.
Hopeloos ging hij verder met zoeken door verschillende deuren gewoon open te trappen. Overal kwamen rookpluimen hem tegemoet met de intentie hem uit te schakelen. Ze slaagden er alleen niet in. Daar waren ze niet sterk genoeg voor.
Nadat hij weer een lege kamer had aangetroffen trapte hij de deur van de volgende kamer in. Onmiddellijk werd hij achteruit gedwongen door hete vlammen die zijn lichaam aanvielen. Ze hadden zijn hand kunnen raken die er als gevolg helemaal rood uitzag. Enkele vloekwoorden rolden over zijn lippen.
Zijn ogen werden groot toen hij een gestalte in uiterste hoek van de kamer zag zitten. Hij meisje zat helemaal ineengedoken en probeerde zich hopeloos te beschermen tegen het vuur dat haar omsingeld had.
‘Alex!’ riep hij luid. Het kon hem niet schelen dat er vuurzee voor hem woekerde. Op zijn hoogste snelheid baande hij zich een weg door de vlammenzee om bij Alexandra te geraken. Toen hij dicht genoeg bij haar was zakte hij op zijn knieën. Een gejaagde ademhaling en enkele pijnlijke kreunen kon hij niet verbergen. Enkele plekken in zijn gezicht waren verbrand en ook zijn armen en benen waren niet gespaard gebleven. Toch was de pijn nog dragelijk en wist hij zich te concentreren op het meisje dat nog steeds op de grond zat.
‘Kom op Alex, we moeten hier weg,’ wist hij met moeite uit te brengen. Geen reactie. Hij legde zijn verbrandde handen op haar schouders en schudde lichtjes met haar lichaam. Haar ogen weigerden om te openen.
‘Waag het niet om me alleen achter te laten,’ zei hij met een paniekerige ondertoon in zijn stem. Natuurlijk leefde ze nog, dat moest gewoon. Ze konden nog ontsnappen als ze snel genoeg waren.
‘Alex zeg iets.’ De tranen stroomden inmiddels al over zijn wangen naar beneden. Helaas waren zijn tranen niet genoeg om het vuur te doven.

Badend in het zweet schoot Louis als een speer overeind in het bed. Zijn ademhaling was bijna oncontroleerbaar en zijn ogen keken angstig de donkere kamer rond. Het was al een grote opluchting dat de kamer niet in brand stond.
‘Rustig Lou, je had een nachtmerrie.’ Een zachte stem deed hem lichtjes tot rust komen. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje en kon haar slaperige gezicht zien. Zonder ook maar één woord uitleg nam hij haar in zijn armen om haar vervolgens voor de rest van de nacht niet meer los te laten.