XCIX

Alice Potter

Remus en ik zitten buiten bij het meer. Het is ongeveer een week na ons gesprek en ons contact is weer redelijk normaal, ook al zijn we nu gewoon vrienden. De zon schijnt en voor het eerst in tijden is de temperatuur buiten aangenaam genoeg om er te gaan zitten.
‘En toen was het jaar alweer bijna afgelopen,’ zucht ik.
‘Ik hoop dat ik het niet te erg verpest heb voor je.’
‘Ik denk dat het voor het eerst in mijn leven is dat ik geen zin heb in het eind van het schooljaar.’
Remus glimlacht. ‘Ik al helemaal niet. Dit was mijn laatste jaar.’
‘Ik moet er nog een, maar ik denk dat het volgend jaar beter zal gaan. Ik vind het alleen zo jammer dat jij er dan niet meer bent.’ Ik voel dat ik rood word.
‘Ik zal je missen als ik je niet meer elke dag kan zien.’
‘We kunnen schrijven.’
Remus maakt een instemmend geluid. ‘Moet ik wel een uil kopen.’
‘Zou op zich van pas kunnen komen, als je ook nog iets wilt sturen.’
‘En misschien dat we elkaar in de vakanties kunnen zien, als je wilt.’
Heel graag. ‘Ja.’
Het blijft even stil. ‘Remus?’
‘Ja?’
‘Het is nog niet voorbij toch?’
‘Wat?’
‘Tussen ons. Voor mij in ieder geval niet, ik voel nog steeds hetzelfde voor je. Misschien zelfs nog wel sterker, ik had al een tijdje het gevoel dat je me niet alles vertelde.’ Terwijl ik het zeg, kijk ik naar mijn handen, maar als ik klaar ben kijk ik naar hem op. Remus staart echter in de verte.
‘Voor mij ook niet. Maar ik weet niet wat ik moet. Ik wil niet riskeren je pijn te doen, maar ik heb het gevoel dat je dat hoe dan ook wel zou negeren.’
‘Natuurlijk. Het kan me echt niks schelen, Remus. Je moet stoppen met zo slecht over jezelf te denken, het komt echt wel goed allemaal. Niet overal het slechtste van verwachten.’
‘Oké, als jij het zegt.’
‘Wat?’
Maar in plaats van woorden te gebruiken, drukt hij zijn lippen op de mijne om zijn antwoord te geven. ‘Natuurlijk is het nog niet voorbij,’ mompelt hij snel, voordat hij me weer zoent.
Natuurlijk niet.