Hoofdstuk 13

*** Jamie's pov ***

"Dit is waarom je je beroep doet, is het niet? Raadt Jack terwijl we nog steeds bij de graven zitten van onze dierbaren. "Eigenlijk wel ja. Na het overlijden van mijn vader bleef ik alleen achter. Ik wou niet dat er nog iemand op aarde zich zo alleen, achtergelaten en bedroefd." begin ik uit te leggen voor ik het door heb. "Ok, dat mocht je niet weten." Geruststellend legt hij een hand op mijn schouder. "Maak je geen zorgen. Ik doe net alsof ik het niet gehoord heb. Als je er klaar voor bent zal je het wel vertellen." Ik knik goed wetend dat hij mijn eigen woorden gebruikt.

Na nog even gepraat te hebben over alles behalve de rede waarom we op het kerkhof zijn, stellen we ons recht. "Dankjewel om te luisteren." glimlacht Jack. "Gaarg Gé Daan, Jack. Je kan altijd terecht bij mij." antwoord ik. "Dat weet ik. Ook bedankt daarvoor. Jij kan ook bij mij terecht. Als je ooit eens iemand nodig hebt, dan weet je me wel te vinden." àntwoordt hij op zijn beurt. We geven elkaar nog een knuffel en gaan dan elk onze weg.

"Mama!?" roep ik geschrokken als ik een hoopje ellende op de grond zie zitten. Met rode dikke ogen kijkt ze me aan. Ik kniel voor haar neer en neem haar in mijn armen. "C...Ch... Chris heeft me verlaten." snikt ze. "Waar is hij?" vraag ik zo kalm mogelijk. "Bo... Boven... Zijn koffers a... aan het pakken" Ik laat haar langzaam los en snel naar boven. Met snelle stappen begeef ik me naar hun kamer. Maar net voor ik binnenga, luister ik even aan de deur. Hij is aan de telefoon, misschien wel met de vrouw waarvoor hij mama verlaat. "... Terugkomen?....Mama, ik zal haar altijd graag blijven zien. Ze is een geweldige vrouw, maar ik heb het gevoel dat ze haar verleden nog wat moet verwerken. Ze heeft heel wat meegemaakt. Ooit zullen wemisschien een nieuw leven kunnen beginnen, maar niet nu. Haar dochter mag me dan wel haten, en na mijn vertrek nog meer, maar ik weet dat ze er zal zijn voor haar mama en dat ze weer een sterke, onafhankelijke vrouw zal maken van haar moeder." vertelt hij haar. Plots krijg ik een schuldgevoel. Misschien had ik hem een kans moeten geven. Chris is blijkbaar de slechtste nog niet. Als hij heeft afgelegt stap ik de kamer in. "Hey" begin ik. Geschrokken kijkt hij om. "Hoelang sta je daar al?" vraagt hij meteen. "Lang genoeg om te weten waarom je mama verlaat en dat je de slechtste nog niet bent." antwoord ik. "Het spijt me, echt waar. Maar het voelt zo verkeerd om hier te zijn bij haar. Ze moet de scheiding met je vader nog een plaatsje geven en vooral zijn overlijden. Beloof je me. Dat je goed voor je moeder zal zorgen? Ik zou het niet kunnen aanvaarden moest haar iets overkomen omwille van mijn vertrek." vertelt hij. "Blijf dan... Ik denk niet dat ze de scheiding nog moet verwerken, zijn overlijden daarentegen... Ze heeft een schuldgevoel, wat eigenlijk best wel op zijn plaats is.maar ik weet ook dat ze gelukkig is met jou. Jullie hoeven geen koppel te zijn, maar blijf alsjeblieft. Ze hè eft je nodig." probeer ik hem te overhalen. "Van waar komt ineens de drang om me hier te houden?" vraagt hij verbaasd. "Ik heb mijn vader ten onder zien gaan door heartbreak, ik wil dat niet nog eens zien bij mijn moeder. Ik weet dat je haar graag, o pracht graag ziet. Ik weet dat jij haar kunt helpen om alles te boven te komen. Alsjeblieft Chris..."