De 100e Hongerspelen - 59

Het was Odette uit vier. “Meteen, of dit loopt niet goed af.” De speer hield ze op Rue’s keel gericht.

Seija overhandigde haar doodsbang het mes. Odette keek snel of er nog andere wapens in de buurt waren, stak het mes in een van haar rugzakken, de grootste, ze droeg er twee, en nam het kleine rugzakje. De speer haalde ze weg.
“Wat wil je van ons?”, vroeg Seija zenuwachtig.
“Niets”, zei Odette eenvoudig. “Ik wil dat meisje helpen, maar ik neem geen risico’s. De andere beroeps mogen het niet merken. We hebben niet veel tijd.” Ze opende het rugzakje en viste er een fles water uit. Seija keek haar niet-begrijpend aan. “Beloof me dat jullie ervoor zorgen dat de andere beroeps dit nooit ontdekken, en jullie krijgen alles wat in het rugzakje zit.”
“Waarom doe je dit?”, vroeg Seija wantrouwig.
“Geen vragen”, zei Odette. “Ik wil nu een antwoord. Jullie hebben water nodig, extra eten. En hierin zit dat alles, én een manier om Vania en alle anderen te vinden.”
“Weet jij waar Vania is?”, vroeg Rue meteen.
“Ja”, zei Odette vriendelijk tegen haar. Ze wendde zich tot Seija. “Wat zal het zijn?” Dit keer was haar toon behoorlijk bruusk.
“Goed dan”, zwichtte die, vanwege Rue’s smekende blik. Odette gaf de fles water aan Rue. Seija bekeek het wantrouwend, maar greep niet in. Als er iets in het water zat zou ze het snel genoeg merken, maar Odette had al een kans gekregen om Rue te doden, dus…
Odette haalde een soort elektronisch paneel uit het rugzakje en gaf de rest van Seija.
“Dit is een kaart van de arena. Het geeft aan waar je water vindt, waar bomen en rotsen zijn en waar alle tributen zijn. Met dat knopje zet je het op en af”, wees ze. “Maar pas op, de beroeps hebben er zo nog een.” Met die woorden haastte Odette zich weg. Seija staarde haar verbijsterd na.
“Ze heeft niet gezegd waar Vania is”, protesteerde Rue.