De 100e Hongerspelen - 58

“Mijn voeten doen pijn”, zeurde Rue. “En ik heb honger en dorst.”
“We zijn nu wel ver genoeg, we kunnen even rusten”, gaf de vrouw toe.
“Wie ben jij eigenlijk?”, vroeg Rue achterdochtig.
“Ik ben Seija”, stelde ze zich voor. Ze ging zitten en Rue volgde haar voorbeeld. Seija had een mes bij zich, een boog met pijlen en een grote rugzak. Ze was naar de hoorn gerend, had de eerste wapens gegrepen die ze vond en de rugzak opgeraapt op de terugweg. Ze controleerde de rugzak. Bingo, een warme slaapzak! Ze had ook een touw, twee zakjes gedroogd vlees, een pakje crackers, wat gedroogd fruit, nog twee messen en tondel om vuur te maken. Er zaten ook twee drinkflessen in. Leeg, helaas. Wel had ze waterzuiveringstabletten en een pannetje, maar zonder water kon ze daar niet mee doen. In een zijvak zaten nog zakjes om voedsel te bewaren. Ze bekeek alles.
“Hier, wat eten”, ze stopte Rue een paar stukjes gedroogd fruit en een reepje vlees toe. Zelf nam ze hetzelfde. Het was niet veel, maar zonder te kunnen drinken zou eten enkel voor meer dorst zorgen. Rue at het snel op.
“Heb je nog?”
“Nu niet”, zei Seija kalm. “Hier, ga maar slapen”, ze gaf Rue de slaapzak.
“Waar is Vania?”
“Dat weet ik niet, morgen gaan we haar zoeken”, beloofde Seija.
“Ik heb dorst”, zei Rue.
“Het spijt me, we hebben geen drinken.”
“Maar ik wel”, klonk een stem. Een speer was op Rue gericht, ze dook doodsbang in elkaar. Iemand kwam tussen de struiken vandaan. Seija greep meteen haar mes. “Geef dat mes hier”, beval het meisje. Het was Odette uit vier. “Meteen, of dit loopt niet goed af.” De speer hield ze op Rue’s keel gericht.