3.1

Mijn maag deed me in elkaar krimpen van de pijn. Ik trok mijn benen op en ging in foetushouding liggen. Ik weigerde uit mijn bed te stappen. Een nieuwe pijnscheut kwam opsteken en ik duwde mezelf nog dieper weg in de dekens, voor zover dat ook nog maar mogelijk was. Deze pijn maakte me gek, al nachtenlang. Alleen voelde het alsof ik pas nu het hoogtepunt ervan bereikte. Mijn lichaam stond op het punt om open te gaan scheuren.
Eerlijk gezegd had ik de laatste weken meer pijn gehad dan ooit tevoren. En met wat voor nut. Dit was mijn zoveelste medicijnencocktail in amper drie weken. Ik kon er nog altijd niet bij dat alles plots zo snel gebeurde. Ik begreep het gewoon niet. Van de ene op de andere dag had ik aids. In een vergevorderd stadium, zonder enig teken. Dat was misschien een leugen. Ik voelde me al langer slecht, maar ik schreef het toe aan mijn emotionele toestand. Zelf zou ik nooit bij dat ene antwoord gekomen zijn. Het frustrerende eraan is dat het monster zich zo lang schuilgehouden had, om dan opeens zo genadeloos toe te slaan. Het zat al jaren in me. Jaren. Ik genas zelf zoveel mensen, maar één juiste diagnose bij mezelf vaststellen was niet mogelijk geweest. Al jaren leefde het monster in me, of beter gezegd, leefde het monster met mij. Ik wist dat het sterker dan mij was en dat het zich snel een weg tot de kern van mijn bestaan zou weten te vinden. Het zou meer dan mijn lichaam aantasten, maar ik weigerde mijn ziel eraan over te geven.
Ik hield het niet meer uit, ik sloeg de dekens van me af en spurtte door de gang naar de badkamer. Ik was maar net op tijd. Het was onmogelijk om beter te worden, als ik de meerderheid van de medicijnen eruit kotste. Mijn wangen voelden warm aan. Ik werd gefrustreerd van mijn eigen lichaam. Ik takelde beangstigend snel af. Er was nog zoveel dat ik moest doen, wilde doen. Zoveel dat me nog moest overkomen en nu kon ik er niet eens meer zeker van zijn of ik morgen wel uit mijn bed zou kunnen stappen zonder duizelig te worden.