Little Star 4

Drew zit nog steeds naast mij op de bank en ze duwt wild een glas water in mijn handen. Ze maakt het gebaar dat ik moet drinken en rollend met mijn ogen nip ik een slokje van het glas. ‘Je moet weten dat ze ouder zijn geworden en meer verstand hebben gekregen Star.’ Mijn ogen worden groot en het glas met water zet ik hard op het houten tafeltje neer. Spettertjes water klotsen erover heen en liggen nu bloot op het houten tafeltje. ‘Zeg dat nog één keer en je mag vertrekken,’ sis ik haar boos toe en ze zucht diep. Ik zie hoe ze haar All Stars uittrapt die ze daarna netjes onder de bank zet. Er zit een gat in haar witte sok die inmiddels bruin geworden zijn. Het is een tijdje stil en dat neem ik als genoegen om na te denken. Hoe kan Drew zoiets zeggen? Oké misschien – heel misschien zijn ze verandert, maar diep van binnen zijn ze nog precies hetzelfde als vroeger. En wat dan nog? Ook al zijn ze misschien verandert ik zie nog altijd sterretjes voor mij ogen als ik ze op de televisie zie. Het was een keer zo erg dat ik flauw viel en Drew hysterisch naar de buren rende omdat ze niet wist wat ze moest doen. Ze is altijd al iemand geweest die gauw in paniek raakt, maar toen dacht ze zelfs dat ik dood ging. ‘Dus je vind het goed?’ Verbaasd kijk ik haar aan en kijkt ze mij geamuseerd aan door haar wenkbrauwen op te trekken en haar mond in een voldane grijns op te hijsen. In een reflex springt ze op en begint ze te ijsberen. ‘Je was weer met je gedachtes ergens anders Star!’ Beschaamd kijk ik weg en vallen mijn rode lokken voor mijn ogen. Doordat ik mijn blik op de grond heb geworpen zie ik hoe haar voeten op het donzige kleed heen en weer bewegen en ze uiteindelijk voor mij stoppen. ‘Ik vroeg of je ze een keer wil ontmoeten.’ Ruw schiet ik omhoog en pak ik stevig haar pols vast om niet neer te vallen. De sterretjes die zich weer voor mijn ogen spannen knipper ik bruut weg. Bezorgt kijkt Drew mij aan en knijp ik in haar pols die zo dun is dat mijn hele hand erom heen past. ‘Waarom vraag je dat, natuurlijk is antwoord nee,’ sis ik haar toe en laat mij daarna gespannen op de bank vallen. Hoe komt ze op het idee dat ik ze wil ontmoeten? Met een geërgerde zucht laat Drew zich naast mij neer vallen en zie ik hoe ze mij onderzoekt met haar ogen die op en neer flitsen. ‘Nou, ik wil gewoon bewijzen dat ze verandert zijn.’ Met open mond staar ik haar aan, bewijzen dat ze verandert zijn? Ik steek mijn neus hoog de lucht in en staar naar het plafond. Ze kan veel bewijzen, dat katten mensvriendelijk zijn, dat mensen je gewoon aanstaren omdat ze aardig over willen komen, maar iets wat ze niet kan bewijzen is dat Harry en Louis een goed hart gekregen hebben. Kippenvel ontstaat erop mijn rug als de namen weer door mijn hoofdspoken en laat een bespottelijk lachje horen. Nee, ze kan het niet bewijzen.