XCIV

Alice Potter

Elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik de zijne weer voor me. Ik kan het niet aan hem zo te zien, maar ik kan niet met hem omgaan zonder meer te willen, terug te willen naar hoe het was.
Ik zit in de bibliotheek, de rust hier omarmt me en laat toe me te concentreren op mijn huiswerk. Mijn cijfers zijn gedaald de afgelopen weken, ik was nogal afgeleid zou je kunnen zeggen.
‘Alice.’ James gaat tegenover me zitten. ‘Ik had moeten weten dat je hier was.’
Ik kijk hem wantrouwend aan. ‘Ik wist niet dat jij je in een bibliotheek durfde te wagen.’
‘Ik ben erg moedig,’ zegt James tevreden. ‘Toch, kunnen we ergens anders praten?’
‘Ik moet nog huiswerk maken.’ Ik kijk weer naar mijn boeken. ‘Jij waarschijnlijk ook.’
James zucht. ‘Alsjeblieft?’
‘Tien minuten.’
Hij grijnst tevreden en loopt voor me uit richting de uitgang van de bibliotheek. Een eindje de gang in blijft hij staan. ‘Ik maak me zorgen om je, Alice.’
‘Moet je niet doen.’
Hij zucht. ‘Ik zie dat het slecht met je gaat, maar ik sta nog steeds achter wat ik eerder zei. Het is gevaarlijk, hij is gevaarlijk.’
‘Volgens mij zou ik me eerder zorgen moeten maken.’
‘Hoezo?’
‘Jij bent degene die elke maand met een weerwolf in dat huis zit.’ Ik voel woede opkomen. Het is zíjn schuld. Als hij het me niet verteld had, was ik niet boos geworden op Remus en had Remus…
‘Niet zo hard. Ja, maar ik ben een faunaat,’ fluistert hij. ‘Dat is anders.’
‘Natuurlijk is dat anders,’ zeg ik overdreven. ‘Want jij bent James en jij mag doen wat je wil, terwijl ik moet doen wat anderen me vertellen.’
‘Waar slaat dat nou weer op?’
‘Precies wat ik zeg. Iedereen weet toch beter wat ik moet doen?’
James kijkt me met grote ogen aan. ‘Maar-’
‘Laat maar.’ Ik loop terug naar de bibliotheek, maar draai me halverwege weer om naar de verbijsterde James. ‘Beloof me dat je weer met Remus om zal gaan.’
‘Ik dacht dat je vond dat het te gevaarlijk was…’
‘Dat vind jij. Beloof het.’
James kijkt me twijfelend aan. ‘Ik beloof het.’