Little Star 2

Bang en voorzichtig kruip ik de houten kast in die tegen de muur aan staat met allemaal kunstwerkjes van de klas. We hadden een dag de tijd gekregen om de witte kale muur om te toveren in een mooie vrolijke muur. Ik had mooie cirkeltjes erop getekend en had mijn best gedaan op de wolkjes. Helaas vind je ze nu niet meer terug op de muur, doordat Harry en Louis eroverheen ging krassen met dikke stiften in allerlei kleurtjes. Een koude rilling glijd erover mijn kleine rug heen en bijt ik bang op mijn lip. Zachte voetstapjes vullen het klaslokaal en houd ik mijn adem in. ‘Waar kan ze zitten?’ De vraag word gesteld door Louis, want ik kan makkelijk de stemmen van Louis en Harry onderscheiden. Elke dag hoor ik ze immers tegen mij praten, dat ik een lelijke vuurtoren ben, dat ik niet thuis hoor op de wereld. Mijn oogjes worden vochtig en knipper ze snel weg, ik wil geen traantjes besteden aan hun. Het is een tijdje stil in het klaslokaal en hoor hoe ze weer in beweging komen. ‘Ik denk dat ze in de kast zit, Boo Bear.’ Door de zachte fluistering van Harry knars in mijn tandjes op elkaar. Iemand begint ruw aan de kastdeur te trekken en ik voel hoe de kast wild heen en weer word geschud. ‘Little Star, zit je hier?’ Hij begint steeds harder en ruwer aan de kastdeur te trekken maar hij gaat niet open. Waarom hij niet opengaat weet ik niet, het enigste wat nu telt is dat ik veilig ben. ‘Ik denk niet dat ze in de kast zit, Hazza,’ mompelt Louis geïrriteerd en ik hoor hoe hij met zijn vuistje tegen de kastdeur slaat. Van schrik laat ik een gil over mijn lippen rollen en is het in het klaslokaal stil gevallen. ‘Maak die deur open!’ De kwade stem van Louis laat mij schrikken en met bibberende handen maak ik de kastdeur open. Louis staat tegenover mij en zijn kleine oogjes lijken voor te spuwen. Grof trekt hij aan mijn rode haren die sierlijk over mijn schouders vallen. Piepend kijk ik recht in de groende heldere ogen van Harry die mij medelevend aankijken, toch weet ik dat het maar een schaduw is. Hij is nooit meelevend geweest, waarom zou die nou opeens medeleven met mij tonen? Zoals hij vaker zegt: Ik ben niks waard. Louis trekt mijn aandacht weer omdat hij mij tegen de muur aandrukt met mooie versierselen. Een pijnscheut schiet erdoor mijn rug en tranen biggelen over mijn bolle wangetjes die nat zijn door de tranen. Wangetjes die te bol zijn volgens Louis en Harry, wangetjes die op appels lijken. Ik glijd met mijn oogjes naar de oogjes van Harry, alleen ontwijkt hij de mijne. Hij kan mij niet helpen, dat zou hij ook nooit doen. Louis tilt zijn hand ruw op en slaat hard met zijn handje tegen mijn bolle wang aan.

Ik schiet omhoog en happend naar wat adem knijp ik fel in het dekbek wat losjes over mijn lichaam ligt. Zweetpareltjes glijden langs mijn gezicht naar beneden en knijp mijn ogen dicht. Al de herinneringen komen weer terug door maar een droom – een nachtmerrie. Ik dacht dat ik van de pijn afwas, maar alles herhaalt zich weer in mijn hoofd als ik terug denk aan vroeger. Waarom kan ik het niet vergeten?