12.3

Pfft, hoe durfde hij. Hij hield me nu letterlijk elke seconde van de dag in de gate. Het was zaterdag en ik zocht steeds wanhopiger naar een manier om hier weg te komen. Ik stond op. "Naar de wc en dat doe ik graag alleen.", snauwde ik naar Embry. Hij keek gekwetst, maar moest hij me verdomme laten gaan. Ik zuchtte. Mijn telefoon ging, het was Yla. "Hey meis, gaat het lukken om over een uurtje hier te zijn?" "Ik betwijfel het. Iedereen hier houd me nauw in de gate." "Kun je dan naar de kampvuurplaats komen?" Ik dacht even na. Het was letterlijk twee minuten lopen. "Over half uur?" "Oké, ik zie je dan.", zei Yla.

Ik liep naar boven, naar de badkamer. Ik zette de douche aan en douchte vlug en trok schone kleren aan. "Aly, ben je bijna klaar?", vroeg Embry. "Nee, ik ben een meisje, ik heb tijd nodig." Ik keek even uit het badkamerraam. Als ik achterom liep zou niemand me zien. De groep die aan het wachtlopen was, was bij de rivier. Het zou me wel moeten lukken. Yla zou over vijf minuten bij de kampvuurplaats zijn. Ik klom behendig uit het raam en liep naar de kampvuurplek. Ik keek continue om me heen of ik niet iemand bekend zag. En Kim was met een paar meisjes op het strand. Ik schoot de bosrand in. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik voelde me net een crimineel op de vlucht. Ik zag gelukkig de auto van Yla al staan toen ik aankwam. Ik wilde instappen toen ik Kim mijn naam hoorde roepen. "Rijden, nu.", zei ik.