Hoofdstuk tien: I won't give up on us • 10.1

Hoofdstuk tien: I won't give up on us


Langzaam sloeg hij zijn armen om haar middel heen langs achteren. Zijn kin liet hij lichtjes op haar schouder rusten. Ze hadden een plan gemaakt, al was niemand er honderd procent zeker van dat het zou gaan werken. Het was op dit moment het beste wat ze hadden en daar moesten ze het maar mee doen.
‘Harry en Jules zijn weer naar huis gegaan. Liam en Niall zitten beneden,’ deelde hij aan haar mee. Hij was onmiddellijk naar boven gekomen omdat hij gewoon bij haar wou zijn. Net zoals hij dat bijna iedere seconde van de dag wou. Helaas werd er vaak genoeg een stokje voor dat plan gestoken.
‘Ik snap echt niet waarom je haar zo haat.’ Alexandra kon het gewoon niet met hem eens zijn. Naar haar mening was Jules echt een ontzettend lief meisje en mocht Harry zich gelukkig prijzen met iemand als haar. Ze snapte dan ook echt niet waarom Louis zich altijd zo vreemd gedroeg als het over haar ging.
‘Ik haat haar niet, het is gewoon-‘ Een diepe zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn ogen voor een moment sloot. Hij haatte het meisje niet, echt niet. Het was gewoon iets helemaal anders waardoor hij zo gesloten tegenover haar was.
‘Waarschijnlijk vond ik het gewoon moeilijk om te zien hoe Harry wel bij het meisje kon zijn waar hij van houdt,’ gooide hij er uiteindelijk maar gewoon uit. Hij had zich op dat moment echt alleen gevoeld en mistte Alexandra ontzettend veel. Hij had er op dat moment alles voor willen geven om haar in zijn armen te kunnen houden. Gelukkig was dat nu wel weer perfect mogelijk. Hij zou James haar dan ook niet van hem laten afnemen.
‘Het spijt me Lou,’ mompelde Alexandra zachtjes. In haar stem was een grote hoop schuld te horen. Ze werd er nog maar eens aan herinnerd aan hoe vaak ze hem al niet pijn had gedaan. Ze haatte zichzelf er nog steeds iedere dag voor.

‘Je hoeft geen sorry te zeggen. Je bent er nu en dat is het belangrijkste,’ antwoordde Louis. Hij hief zijn hoofd weer een stukje van haar schouder en drukte zijn lippen zachtjes tegen haar nek. Enkele seconden kon hij al een klein zuchtje horen. Hij wist dat ze ervan genoot wanneer hij haar nek kuste.
Een ondeugende twinkeling verscheen in zijn ogen ter teken dat hij iets van plan was. Hij was namelijk niet voor niets Louis Tomlinson. Gelukkig kon ze het niet zien, anders had ze al lang verwacht dat hij iets ging doen.
Zijn lippen weken een beetje uiteen op haar huid. Hij wachtte nog een paar seconden voordat hij zijn scherpe hoektanden een stukje door haar huid heen boorde. Een geschrokken gil rolde over haar lippen terwijl ze onmiddellijk bij hem weg probeerde te geraken.
‘Louis!’ riep Alexandra dan ook geschrokken uit. Meteen verdween de pijn in haar nek weer ter teken dat hij zich alweer had teruggetrokken. De wondjes zouden waarschijnlijk wel weer snel verdwijnen, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken.
‘Je beet me!’ beschuldigde ze hem. Haar hand veegde even over haar nek heen waardoor er enkele bloedsporen op haar vingers achterbleven.
‘Dat is niets wat jij nog nooit eerder gedaan hebt,’ verdedigde Louis zichzelf terwijl hij grijnzend zijn armen over elkaar heen sloeg voor zijn borst. Hij vond het wel grappig om haar reactie te zien.
Louis Tomlinson strikes again.