11.1

Ik zat naast Bella op de bank. De spanning was om te snijden. Hoewel het, dankzij mijn vreemde broertje, goed ging met Bella was er nog steeds een gespannen sfeer. Vooral omdat Carlisle er niet was en Bella over twee à drie dagen zou bevallen. Ik zuchtte en toen vroeg ik me zonder enige rede af of Bella haar voeten nog kon zien. Ik zloeg mezelf en Bella begon te lachen. "Waar was dat goed voor?", vroeg ze. "Wil je niet weten.", zei Edward met een glimlach. "Lees je eigengedachte, zoals een normaal mens.", zei ik. "Doe ik ook, maar gedachtes van andere mensen zijn minstens zo interessant." Bella stond op en gooide haar beker bloed om. Ieuw. Ik trok mijn voeten op zodat mijn sokken niet vies zouden worden. Ik hoorde een geluid dat niet heel erg gezond leek, en Bella viel op de grond. Edward en Jake schoten naar haar toe en ik zat verstijfd op de bank. Het duurde zo'n vijf minuten voor Jake weer naar beneden rende. "Wat is er gebeurd?", vroeg ik. "Ze is dood." Hij trilde en ging toen naar buiten. Rose kwam de trap af en ze leek dolgelukkig. Ik liep naar boven, naar Edward. Hij zat op de grond en keek wanhopig naar Bella. Ik keek naar haar, maar ik herkende niet meer mijn beste vriendin in haar. Ik legde voorzichtig mijn hand in haar nek. Ik voelde een zachte hartslag. "Edward, bedankt.", zei ik. "Voor wat? Ik heb haar vermoord." "Nee, ze heeft dit zichzelf aangedaan. Jij hebt haar gered." Ik pakte zijn hand en legde die op dezelfde plek. "Je hebt het meer dan een maand volgehouden om met haar eigenwijze beslissing te leven. En nu heeft ze de twee dingen die ze wilde. Jouw kind en een eeuwigheid met jouw." Ik hoorde de wolven buiten. Ik rende naar beneden en zag Jake nog net transformeren. Hij keek Sam doordringend aan en na wat een eeuwigheid leek trok de roedel zich terug. Ik kon wel raden wat er was gebeurd...