LXXXIX

Alice Potter

Ik heb een tijdje met Marinda gepraat, maar vervolgens toch maar gezegd dat ze naar haar les moest gaan. Terwijl ik op mijn bed lig na te denken, voel ik dat ik langzaam wegzak. Er is zoveel gebeurd de afgelopen paar dagen, dat ik helemaal uitgeput ben en al snel val ik in een diepe slaap.

Ik zie een hert, hij rent. Hij rent hard en lijkt bang, maar ik kan geen oorzaak voor de angst ontdekken. Even later zie ik waar hij voor vlucht, er komt iets achter hem aan. Ik kan niks doen, niet bewegen, alleen maar toekijken. Ik zie dat het hert wordt ingehaald, maar ik kan nog niet zien waardoor. En dan zie ik het, in zijn sprong richting het hert. Het is een wolf. Een wolf die zijn tanden in het hert zet.
Maar het is geen hert. Het is James. Hij ligt gewond op de grond en beweegt niet. Nog steeds kan ik niks doen, hoe graag ik ook wil. En dan zie ik de wolf, ik zie zijn ogen en ik weet het.

Ik open mijn ogen. Het was Remus. Ik ga rechtop zitten en zie dan dezelfde ogen als uit mijn droom naast me. Ze kijken me bezorgd aan.
‘Hey,’ zegt Remus zacht, waarna hij glimlacht. ‘Had je een nachtmerrie?’
Ik haal mijn schouders op terwijl ik hem verbaasd aankijk, ik had niet verwacht dat hij naast mijn bed zou zitten. ‘Wat doe jij hier?’
‘Marinda deed zo vaag, ik moest even kijken of alles goed met je was. Ze wilde me niet vertellen wat er aan de hand was.’
‘Het is goed. Ik moest even nadenken. James heeft me iets verteld…’
‘James? Wat zei hij?’ Hij kijkt me bezorgd aan.
Ineens voel ik dat ik boos word. ‘Wanneer was je van plan het aan me te gaan vertellen?’
Zijn ogen worden groot. ‘Je wat vertellen?’ stamelt hij. ‘Wat heeft James je verteld?’
‘Hij heeft me verteld wat jij gister hebt gedaan.’
Geschrokken kijkt hij me aan. ‘Alice, ik zou het je echt nog vertellen. Maar ik dacht dat je het al moeilijk genoeg had met James, dus ik stelde het steeds uit-’
‘Je had het me moeten vertellen. Op z’n minst al om James’ gedrag uit te leggen.’
‘Ik was… Hij had gelijk. Het spijt me Alice, maar ik kan dit niet. James had gelijk, het is niet goed.’ Hij staat op, waarna het mijn beurt is hem geschrokken aan te kijken.
‘Wat bedoel je? Nee, het-’
‘Ik had James, Sirius en Peter er ook niet in mee moeten slepen, maar ik was egoïstisch. Ik denk dat het al te laat is om hen ermee te laten stoppen, maar hier kan ik nog een eind aan maken. Het spijt me Alice, ik had het nooit zover moeten laten komen.’