09.4

Eindelijk opende ik mijn ogen. Ik lag in een onbekende kamer, maar ik wist bijna zeker dat het bij de Cullens thuis was. Ik zag dat Embry lag te slapen. "Wat schattig.", mompelde ik. Ik stond voorzichtig op. "Hallo, wakker worden.", zei ik zachtjes tegen Embry. "Hmmm..." Opeens schoot hij overeind en hij omhelsde me. Plotseling zag ik Alice in de deur opening staan. "Alyson!", zei ze hyper. Ja hoor, ik wou dat kalmeringsmiddelen voor haar werkte. Hmm, mijn doel in het leven ging worden haar rustig te maken. Hoe dan ook... Ik ging op het bed zitten en probeerde me te herinneren wat er was gebeurd. Wat me niet echt lukte. Het laatste wat ik me herinnerde was dat ik naar de bergen was gegaan. Eigenlijk was het best wel creepy dat ik geen idee had wat er was gebeurd. "Wat is er gebeurd?", vroeg ik. "Ehm, lange of korte versie?", vroeg Alice. "Doe maar kort, details komen later wel." "Victoria heeft jouw gedwongen om tegen ons te vechten, maar dat deed je niet en toen heeft ze je gebeten." "Das wel heel kort. Hoe heeft ze dat voor elkaar gekregen?", vroeg ik verbaasd. "Ze had je band met de roedel verbroken." "Knap staaltje werk van haar.", zuchtte ik. Embry pakte mijn hand. Ik merkte dat die heel erg warm was. Het was net zoals voor ik was veranderd. Weird...