Schrijfwedstrijd Rivera & Warcraft - opdracht 1

Zonder aarzelen sprong ik in de menigte. Het gevoel dat me overkwam was overweldigend. Ze droegen me letterlijk op handen. Ik was voor even in de zevende hemel. Ik was maar een deel van de massa, van de menigte die stond te gillen en te schreeuwen en te head bangen. Een cocktail van alcohol, drugs en sigaretten hadden me door de afgelopen twee dagen heen geholpen. Ik was wild van het wachten, wild van de het opgefokte gevoel en dan eindelijk stond ik dan hier. Ik keek naar mijn god, die op het podium los ging.

Ik zag hoe die lange blonde haren helemaal in de knoop gingen bij een heftig nummer. Ik kon er niets aan doen, mijn benen wogen als lood, ik voelde me als hergeboren. Ik hoefde even niet te denken aan thuis, niet aan mijn school, aan niets of niemand. Ik hoefde niet te denken aan hoe ik er de dagen na het concert zou uitzien. Ik moest er niet aan denken hoe ik de school zou overleven. I'm worse at what I do best. Het knalde in mijn oren, de waarheden schreeuwden in mijn hart en ik wist dat alles wel goed zou komen. Met mijn sigaret in mijn mond belandde ik weer vanwaar ik was gekomen. Helemaal op het einde. Zelfs na het lange wachten, het eerste zijn van iedereen, stond ik weer vanachter.

A denial, a denial. Ik schreeuwde de longen uit m'n lijf. Hier zou ik nog dagen last van hebben. De alcohol steeg me naar m'n hoofd. Mijn vriend kon me nu op het moment helemaal niets schelen. Hij stond met zijn lijf tegen de mijne te schuren. Moest het niet andersom zijn?
Ik stelde me allang geen vragen meer over het gedrag van Dyllan. Ik bedoel hij was wie hij was, hij was waar ik gek op was. Ik had hem niet omgevormd naar hoe ik hem wilde. Ik kende die meisjes die dat wel deden, zo zaten er genoeg bij me op school. Ik moest er niets van hebben. Waarom zou je verliefd worden op een uiterlijk als het innerlijk je niet beviel? Manipulatief, gestoord en geobsedeerd. Ik kende er genoeg. Mijn beste vriendin bijvoorbeeld. Lylithia. Wel ja, zo moeder, zo dochter. Zal ik het daar maar op houden. Voor mij was ze er, dat was genoeg.

Ik zag Dyllan schuren, head bangen, kotsen en hoesten. Ik moest er niets van hebben dus ging ik maar vlug bij Lylithia staan. Als er iets is waar ik niet tegen kon dan was het wel menselijke uitwerpselen, of kots. Bij de gedachte alleen al ging ik over m'n nek. Ik concentreerde me dus uit alle macht op mijn held; Cobain. Hij stond daar te zingen, te spelen, alsof zijn leven ervan hing. De joint werd door gegeven, ik nam een teug en werd weer zoals ik altijd wilde zijn: gelukkig. Ik werd weer wie ik dacht dat ik was. Overal om me heen werd het wazig. De druk van de menigte was overweldigend. Ik kon er niet om heen, ik was verslaafd. Ik was uit de fase van ontkenning en nu gebruikte ik het wanneer ik maar wilde. Ik was geen hippie. No way. De eerste de beste die me zo noemde, die verkocht ik een klap. Ik haatte het. Mijn ouders, dat waren hippies ja. Maar ik, ik was een vreemde.

Ik stond heel anders in het leven. Ik had geen idee hoe het kwam dat ik dat opeens dacht. I do with an ear to lend, I do think you fit this shoe. De zinnen werden in m'n oren geschreeuwd. De zinnen werden in m'n hart geschreeuwd, hoewel ik wist dat ze er al die tijd al zaten.
'Hier neem nog een slok voordat je dadelijk omvalt.' Ze gaf me de fles Jack Daniels. Ik nam een slok, en nog een, en nog een, en nog een en ... 'He, kun je niet delen ofzo!' Ik keek door een waas van alcohol en drugs naar Lythitia. 'Trut, geef terug man, je hebt het mezelf gegeven.' Haar uitdrukking veranderde van humoristisch naar doodsbang. Ze wist hoe ik was als ik én dronken én high was. Heel gierig, heel agressief. Ik heb een geheim, maar dat vertel ik liever niet.

'Chill Crystal. Er is nog genoeg voor iedereen.'
Ik draaide me woest om, ik moet eruit gezien hebben als een sabeltant tijger want zelfs Dyllan hield zijn mond. Ik graaide de fles uit haar handen en begon weer alcohol in mijn lichaam te pompen. Ik wist diep vanbinnen dat het ooit mijn dood zou worden. Dat kon me niet schelen, ik had mezelf altijd voor gehouden dat je toch van iets moest sterven, dus waarom zou je de verboden vruchten dan laten liggen?

Polly wants a cracker
I think I should get off her first
I think she wants some water
To put out the blow torch

Ik gilde, schreeuwde, mijn haren zaten helemaal in de knoop. Ik blafte op iedereen die van me hield. Ik had er geen zin meer in om beleefd te zijn. Ik had geen zin meer om te voldoen aan de normen van deze hele klote maatschappij. Ik was weer ik wilde dat ik was. Onbezorgd, trok me van niemand of niets iets aan, en vreselijk diep in de problemen.