OO7.

Alhena Zwarts.

Op mijn weg naar de grote zaal voegen veel verschillende mensen zich bij ons, die we eigenlijk maar vaag kennen. Ze doen zich voor alsof ze belangrijk zijn en het verdienen om bij Ethan en mij te zitten. We laten het toe. Een van de meisjes lacht om een grap en het ergste is dat ik niet eens haar naam weet. Waarschijnlijk is ze meegekomen met iemand die vorig jaar ook al bij ons rondhing. We zoeken een plekje aan de tafel van Slytherin, dicht bij de hoofdtafel. Een van de meisjes besluit om aan de andere kant te zitten, zodat ze ons recht kan aankijken.
‘Ik hoorde dat het een leuke les was, vanmorgen.’ Ze keek met een glimlach naar Ethan en geeft dan een kort knikje naar de tafel van Gryffindor. Haar haar is lichtbruin en haar ogen zijn heel fel groen, het vormt een groot contrast met haar lichte haar.
‘Een onvergetelijke les,’ zegt Ethan en hij rekt zich uit om een croissant van de schaal te pakken. ‘Je weet niet wat je gemist hebt.’
‘Vertel me meer.’ Het meisje buigt zich half over de tafel heen, zodat ze hem recht kan aankijken. Het gaat ook niet over de les van vandaag, het gaat over Ethan. Hij besluit het weer uit te buiten voor zijn eigen plezier en overdrijft flink met zijn gezichtsuitdrukkingen.
‘Ik krijg het mijn mond niet meer uit, misschien moet je Alhena vragen,’ zegt hij.
‘Ja, zeker,’ zeg ik tegen haar. ‘Onvergetelijk.’

Ethan neemt het al snel weer van mij over en begint het meisje een heel verhaal te vertellen over een andere les, die vorig jaar plaatsgevonden heeft. Ze hangt aan zijn lippen en haalt geen moment haar ogen van zijn gezicht af. De lunch loopt traag voorbij en ik kijk niet uit naar de volgende les, echt niet.
Ik heb altijd al een hekel aan gedaanteverwisselingen gehad, vanaf de allereerste les. Ik had een matige acceptabel gehaald aan het einde van vorig jaar. Maar toen had ik mezelf gewoon gedwongen om hem goed te maken. Ik had geen hekel aan het vak, en het lag ook niet aan het vak dat ik een ‘D’ stond. Ik heb een hekel aan professor McGonagall, en het is wederzijds. Ik ben vorig jaar vaak uit de klas gestuurd, waarbij ik me moest melden bij ons afdelingshoofd. En ik heb zeker geen problemen met professor Slughorn, dus ik liet me uiteindelijk er gewoon expres uitsturen. Dan had ik tenminste een betere tijdsbesteding.

‘Ze heeft gelijk, toch?’ Ik schrik op uit mijn gedachten en zie dat Ethan me aankijkt. ‘Alhena?’ Hij zwaait met zijn hand voor mijn gezicht.
‘Ja, zal wel.’ Ethan rekt zich uit en op zijn gezicht ontstaat een triomfantelijke glimlach.
‘Ik zei het toch!’ zegt hij.
‘Ik had het ook mis kunnen hebben,’ zegt een meisje met blond haar, die aan de overkant zit.
‘Dat zou wel logischer zijn geweest, ja.’ Ethan krijgt een boze blik toegeworpen en het blijft even stil. Ik eet nog vlug een broodje met kaas en dan lopen we over de binnenplaats naar het lokaal toe. We zijn de fanclub kwijtgeraakt in de drukte en nu lopen we zwijgend naast elkaar. Ik kijk hem niet aan en Ethan besluit om mij ook niet aan te kijken. Hij kijkt strak naar voren en laat zijn ogen over de menigte heen glijden.

Als we bijna bij het lokaal zijn maakt hij een half brakend geluid in zijn keel, en het klinkt alsof hij elk moment kan stikken.
‘Gaat het goed?’ Ethan krijgt tranen in zijn ogen en belandt in een hoestbui, waardoor hij helemaal geen antwoord kan geven. Ik kan er niets aan doen dat ik in de lach schiet.
‘Sorry, ik –‘ Hij hoest nog een keer en schraapt dan zijn keel. ‘Dat was alleen maar een act.’
‘Jij wilde even aandacht trekken, of niet?’ Hij kijkt me niet aan en schudt waardig zijn hoofd.
‘En het was een mislukte poging, of niet?’ Er verschijnen kuiltjes in zijn wangen door een lach die hij wanhopig in probeert te houden. Na een paar seconden geeft hij het op en geeft hij het toe.
‘Daar ging mijn stoere look,’ zegt hij met een grijns op zijn gezicht.
‘Ja, het moest er ooit van komen.’ Ik klop hem op zijn rug en we lopen het lokaal in, en ik heb er meteen spijt van dat ik niet ben gaan spijbelen.

---
Sorry, beetje laat.
Volgende hoofdstuk komt weer sneller.