Hoofdstuk achttien: Busted • 18.3

Met een diepe zucht liet Camille haar gsm op haar bed vallen. Ze had echt gehoopt dat het beter zou gaan tussen haar ouders na een tijdje. Helaas bleek dat dus niet echt zo te zijn. Ergens kon ze haar moeder ook wel gelijk geven. Haar vader was degene die ernstig in de fout was gegaan. Zelf was ze ook ontzettend kwaad op hem, dat kon ze gewoon niet verbergen. Toch weigerde ze om te kiezen tussen hen.
Een zacht geklop op de deur deed het meisje opkijken. Met een vlugge beweging veegde ze de opkomende tranen uit haar ogen. Ze had de afgelopen tijd wel weer genoeg gehuild.. Enkele seconden later trok ze deur van haar slaapkamer open.
‘Zayn,’ kwam er met moeite uit haar mond. Toch was er ook iets van opluchting te horen. Ze had hem namelijk wel nodig op dit moment. Ze wou gewoon dat hij haar in zijn armen hield en nooit meer los zou laten.
‘Hey, gaat het wel?’ vroeg Zayn op zijn beurt bezorgd. Alsof hij haar gedachten had kunnen lezen sloeg hij zijn armen om haar lichaam heen. Hij had niet verwacht om haar in deze staat in haar kamer aan te treffen.
Zonder enige problemen hof hij het meisje van de grond en wandelde naar het bed in de slaapkamer toe. Hij ging zelf op het matras zitten waardoor Camille gewoon op zijn schoot zat. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar dat ging hij onmiddellijk uitvinden. Hij wilde haar gelukkig zien.
‘Ik ga terug naar huis Zayn,’ gooide Camille er uiteindelijk gewoon uit. Het was veel vroeger dan verwacht, maar ze had gewoon geen andere keuze. Ze zou natuurlijk niet direct gaan vertrekken, maar lang zou ze ook niet meer blijven.
Ze kon gewoon voelen hoe Zayn’s lichaam verstijfde bij het horen van haar woorden. Die had hij niet echt zien aankomen. Zeker niet nu hij haar eindelijk had.. Hij zou haar alweer moeten laten gaan en dat zag hij niet zitten.

‘Wanneer?’ vroeg hij op een zachte toon aan haar. Hij was nog net in staat om simpele woordjes uit te spreken. Zinnen vormen kon hij op dit moment gewoon niet. Dat zou zich alleen maar in gestamel gaan uiten.
‘Over twee weken,’ antwoordde Camille terwijl ze haar ogen neersloeg. Haar dag was begonnen met een gelukkig gevoel, maar dat was nu wel helemaal omgeslagen. Wat een simpel telefoontje wel niet allemaal met een mens kon doen.
‘Ik kan gewoon echt niet anders, mijn moeder heeft me nodig,’ voegde ze er daarna nog aan toe. Het was haar wel duidelijk geworden dat haar moeder er echt aan onderdoor ging. Ze had de steun van haar dochter nodig.
‘Het is gewoon moeilijk om je weer los te laten nu ik je eindelijk heb.’ Voor Zayn voelde het net alsof hij een deel van zichzelf zou verliezen. Hij had geen idee hoe hij zich ging voelen wanneer ze weg zou zijn, maar het zou waarschijnlijk niet veel goeds zijn. Daar was hij gewoon zeker van.
Camille begreep maar al te goed hoe hij zich moest voelen. Zo voelde ze zich zelf namelijk ook gewoon. Ze draaide zich een beetje en plaatste één been langs beide kanten van zijn lichaam. Zo kon ze hem tenminste fatsoenlijk aankijken.
‘Je hoeft me niet los te laten. Ik kom terug, dat beloof ik,’ zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze had nog lang niet genoeg gehad van Engeland. En daarbij moest ze ook nog een keer terugkomen wanneer het winter zou zijn, dan kon ze eindelijk sneeuw zien. Een ook al zou ze dat niet doen, dan zou Niall haar wel persoonlijk komen halen in Australië.