006.

‘Sarah, ga nou slapen.’ Kreunde ik verslagen.
‘Nee.’ Sarah zat rechtop in bed met haar korte armpjes koppig over elkaar geslagen.
‘Als je nu lief gaat slapen, beloof ik dat we morgen een feestdag houden.’
Haar ogen lichtten even op en ik beet gefrustreerd op mijn lip. Ik wist dat ik fout zat, je moest nooit een kind proberen om te kopen, maar het was al 8 uur en om half 9 kwam Niall.
‘Dan gaan we eerst naar de speeltuin, en dan gaan we ’s middags even naar huis om hier nog meer te spelen en om te kleden. Dan geef ik je je allermooiste jurkje, zodat je een echte prinses bent. En dan gaan we het ’s avonds je favoriete eten klaarmaken. Aardappeltjes met vissticks.’
Ik moest er niet aan denken om zo’n gore visstick te gaan eten, maar ik moest er iets voor over hebben.
Sarah zweeg even en knikte toen.
‘Geen groenten.’ Zei ze nog even snel.
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen voordat ik haar opnieuw onder haar deken legde.
‘Nu ga je gewoon lief slapen. Droom maar fijn over morgen.’ Ik drukte een kus op haar voorhoofd en trok aan het koortje van een knuffel om een lieflijke melodie te laten spelen.
Ik liep zachtjes naar mijn eigen kamer en greep een zwarte broek en een groen topje uit mijn kast. Ik haastte me naar de badkamer, kleedde me om en werkte even mijn makeup bij.
Ik had niet meer echt tijd voor mezelf de laatste tijd, Sarah eiste alle aandacht op. Ik vond het echter niet zo heel erg, ik had nu eenmaal hiervoor gekozen.
Toen een kwartiertje later de bel van de intercom ging vloekte ik zacht en snelde naar de voordeur. Ik hoopte maar dat Sarah niet wakker werd.
Ik drukte op het knopje om via de intercom te spreken en hoorde Niall’s stem vrolijk door de luidsprekers.
Ik deed de voordeur al open en wachtte tot Niall bij mijn appartement aankwam.
Hij zag er goed uit. Hij had een lichtblauwe spijkerbroek aan, die een beetje te laag hing, en een zwart shirt. Zijn haren zaten met gel zorgvuldig in een warrig model en zijn gezicht straalde een en al vrolijkheid uit.
‘Hallo Kristen, je ziet er goed uit.’ Zei hij terwijl hij zijn armen om mijn middel sloeg.
Ik grinnikte even en liet hem binnenkomen.
‘Dankjewel. Jij ook.’
Hij grijnsde en keek nieuwsgierig rond in de woonkamer.
‘Slapen je ouders al?’ Vroeg hij.
Ik frunnikte nerveus aan de rand van mijn topje en ik beet op mijn lip.
‘Ik weet het niet. Mijn ouders wonen hier niet.’ Mompelde ik.
Hij liet zijn ogen nogmaals door de kamer glijden en ze bleven even hangen op het opgeruimde speelgoed.
‘Waar wonen ze dan?’ Vroeg hij zacht.
‘In Manchester.’
‘Dat is een heel eind hiervandaan.’ Zei hij verbaasd.
‘Maar.. Wat doen al die kinderspullen dan hier? Woont je zusje bij jou thuis?’ Vroeg hij verward, en hij wees op het kinderstoeltje aan tafel en de vele foto’s van mij en Sarah samen.
Alsof Sarah het nog eens extra erg wilde maken, begon ze luidkeels te huilen, en schreeuwde net het woord dat ik nu niet wilde horen.
‘Mama!’

Ik heb een nieuwe Twitter aangemaakt, een waar ik gewoon lekker typ wat ik in mijn gedachten heb ZONDER dat meteen mijn vrienden erop inhaken. Klik(: