Hoofdstuk negen: Alive • 9.3

Jules liet haar vuist voorzichtig contact maken met het hout dat de deur vormde. Als ze Louis’ informatie goed had opgevolgd stond ze nu voor Alexandra’s slaapkamerdeur. Als hij haar al überhaupt de goede informatie had gegeven. Dat was ook nog eens af te wachten. Zeker omdat ze goed genoeg wist dat Louis haar niet mocht.
‘Binnen,’ klonk er vanaf de andere kant van de deur. Ze zag het als een teken dat ze gewoon zelf naar binnen mocht gaan. Met haar hand duwde ze de deurklink dan ook omlaag waarna de deur een stukje openging. Ze kon een meisje in het raamkozijn zien zitten.
Alexandra draaide haar hoofd lichtjes, maar herkende de persoon die in haar kamer stond niet. Het meisje had een getinte huid en had prachtig zwart haar. Voor een seconde dacht ze dat het wel eens familie van Zayn kon zijn, maar haar kloppende hart verraadde echter dat deze theorie onmogelijk was.
‘Jij bent Jules, is het niet?’ De woorden waren haar mond uitgekomen voordat ze er erg in had. Ze had geen idee waar die gok opeens vandaan kwam, maar ze kon zich ook niet bedenken wie het anders zou zijn. Mensen kwamen namelijk nooit in het huis, of ze zouden het in ieder geval toch niet levend verlaten. Het enige wat haar dan ook te binnen schoot was dat Harry haar wel moest hebben meegebracht.
‘Klopt,’ antwoordde Jules glimlachend. Ze hoopte maar dat Louis zich niet de moeite had genomen om Alexandra te vertellen hoe hard hij haar wel niet haatte. Dan had ze beslist geen goede indruk bij het meisje gemaakt. En daarbij zou het ook gewoon ontzettend gemeen zijn van Louis.
‘Harry praat nogal graag over je, vandaar,’ verklaarde Alexandra. Ze had al vaker naar Harry moeten luisteren terwijl hij glimlachend een verhaal vertelde. Het was haar dan ook al snel duidelijk geworden dat de krullenbol helemaal gek was op Jules. Stiekem vond ze het gewoon ontzettend schattig om te zien.

‘Ze zijn beneden waarschijnlijk een plan aan het maken om die James uit de weg te ruimen.’ Alexandra had wel kunnen denken dat Jules ook wist wat er aan de hand was. Het meisje was inmiddels op de bedrand gaan zitten en keek naar haar.
‘Ik wou hem gewoon beschermen,’ mompelde ze zuchtend. Aangezien Jules toch alles wist hoefde ze ook niet haar mond te houden. Ergens voelde het wel goed om eens met iemand te kunnen praten die er helemaal buiten stond. Iemand die zelfs niet van haar eigen soort was.
‘Dat snap ik best en ik ben er ook zeker van dat Louis het waardeert,’ antwoordde Jules. De jongen was alleen te koppig om het toe te geven. Zo was hij nu eenmaal en daar kon je niets aan veranderen. Alexandra liet een kleine glimlach zien.
‘James zal hem zeker niet sparen als hij er de kans voor krijgt hem iets aan te doen. Ik wil gewoon niet dat hij pijn lijdt,’ was haar simpele verklaring. Ze zou het zichzelf nooit vergeten als Louis iets zou overkomen door haar schuld.
‘Dat heb ik ook bij Harry. Het is niet meer dan normaal.’ Jules zag de beelden voorbij flitsen van die ene dag dat ze een houten staak uit zijn borst had moeten trekken. Ze had hem daarmee pijn gedaan en dat vond ze vreselijk. Op dat moment had ze gewoon niet anders gekund en was ze blij dat het gedaan had.
‘Mja, alleen Louis lijkt het niet echt te snappen.’ Alexandra draaide haar hoofd weer weg en keek via het raam naar buiten. Het weer van daarstraks was helemaal omgeslagen. Er was storm op komst, en die bevatte niet alleen regen.