LXXXIII

Alice Potter

Ik ben dood nerveus terwijl ik achter Stronk aan door de gangen loop. Ik wil geen slechte indruk maken bij een van mijn leraren, zeker niet de leraar van mijn favoriete vak.
We lopen niet erg ver, een paar gangen verder, gaan we een lokaal binnen. Stronk wijst me een tafel toe die tegenover een bureau staat. Als we tegenover elkaar zitten, kijkt ze me doordringend aan.
‘Hoe komt het dat je zo laat nog op de gang was. Je weet dat het tegen de regels is?’
Ik knik terwijl ik een goede reden probeer te verzinnen. ‘Ik kon niet slapen en had even wat frisse lucht nodig, dus ik wilde even naar de Uilenvleugel gaan. Vooral voor het uitzicht ook, dat is ’s avonds adembenemend.’ Het is niet de best vertelde leugen ooit, maar voor mijn doen was het nog best goed.
Stronk kijkt me even twijfelend aan, waarna ze aarzelend knikt. ‘Ik moet je helaas wel een straf geven hiervoor.’
Ik bijt op mijn lip en kijk teleurgesteld naar mijn tafeltje. ‘Dat begrijp ik.’
‘Gaat alles wel goed, Alice?’ Haar stem klinkt bezorgd en vriendelijk.
Ik kijk haar aan. ‘Ja.’
‘Weet je het zeker? Je hebt nog nooit een les Kruidenkunde gemist, maar de laatste tijd zie ik je niet altijd meer. En als je er bent, lijk je erg afgeleid.’ Ze blijft even stil, maar ik zeg niks. ‘Als je ergens over wilt praten, dan kun je altijd naar me toekomen. Ik zou je graag weer zo enthousiast zien voor mijn vak.’
Ik glimlach. ‘Dank u wel.’
‘Heeft het misschien iets te maken met je broer? Vergeef me mijn nieuwsgierigheid, maar jullie lijken dit jaar meer met elkaar om te gaan.’
Ik kijk op en bijt weer op mijn lip. ‘James vind… bepaalde keuzes van mij niet zo… geslaagd. Dus nu is hij… teleurgesteld in me.’ Ik antwoord aarzelend, maar naar waarheid.
‘Wat voor keuzes?’ vraagt ze bezorgd. Ik weet wat ze denkt, als James het al een slecht idee vindt, wat zou zij er dan wel niet van vinden?
‘Ik heb een aantal weken een vriendje en dat heb ik hem niet verteld tot kort geleden.’ Het floept eruit voordat ik erover na kan denken.
Stronk lacht opgelucht. ‘Ach, meis. Broers kunnen daar over het algemeen niet zo goed tegen, hij trekt wel weer bij.’
Ik glimlach en twijfel dan even voor ik nog iets zeg. ‘Ik heb het mijn ouders ook nog niet verteld…’
‘Dan mag je morgen tijdens je strafwerk een brief schrijven aan je ouders.’ Ze glimlacht tevreden, ze wilde geen straf geven.