Eighty-six.

Langzaam zie ik hem verstijven. “Did I said something wrong?” vraag ik voorzichtig. Hij schudt langzaam zijn hoofd, die bedekt is met tranen. “Not... It’s just... He was alone. And when we were all togethere, he must have felt even more alone…” zegt hij zachtjes. Een snik verlaat zijn mond. Ik sla mijn armen om hem heen en streel hem zachtjes over zijn rug. “Let’s drive to his parents, maybe it’s all a big mistake.” probeer ik, waarna ik hem loslaat en begin te rijden. De rest van de rit zwijgen we.
We rijden een oprit van een enorm huis op. “Wow, serious?” mompel ik. Ook Niall zit met grote ogen te kijken naar het prachtige huis voor onze neus. Ik stap uit en help Niall in de rolstoel, nog steeds verbaasd over het enorme huis. We gaan richting de voordeur en bellen aan. Niall bijt zenuwachtig op zijn lip, terwijl ik zachtjes door zijn haren streel. Na een tijdje gewacht te hebben willen we weer weglopen. “I don’t think they’re home...” zegt Niall treurig. We draaien ons weer om en maken aanstalten om richting de auto te lopen. Op dat moment horen we in de verte een deur die dichtslaat en voetstappen die steeds dichterbij komen. Uiteindelijk gaat het slot open met een klik en verschijnt er een jongen in de deuropening. “E-ellis?” vraagt Niall ongelovig. Beide staren we de jongen aan. Dit kon niet waar zijn. “Ellis?” vraagt Niall nog een keer, nu iets harder. De jongen schudt treurig zijn hoofd. Als dit niet Ellis was, wie was dit dan wel? Of was het allemaal een grote grap? Nee, niemand zou zoiets met Niall uit willen halen. Helemaal niet als je ziet hoe gebroken hij op dit moment is, toch?