LXXXII

Alice Potter

Ik voel me schuldig. Heel erg schuldig. En terecht, James had gelijk. Zelfs Sirius wist het eerder dan mijn bloedeigen broer. En nu ik erover nadenk, besef ik me dat ik mijn ouders ook nog niks verteld heb. Ik neem me meteen voor mijn ouders een brief te sturen, niet dat ik ze alles ga vertellen, maar ze mogen op z’n minst weten dat ik een vriendje heb.
Ineens voel ik hoe koud ik het heb, maar ik weet niet zeker of ik het echt koud heb of dat mijn armen het gevoel van een warme omhelzing missen. De donkere leerlingenkamer staart me kil aan en ik wrijf even over mijn armen, waarna ik opsta. Ik moet Remus toch vertellen wat James heeft gezegd, bovendien kan ik waarschijnlijk toch niet slapen.

Diep in gedachten verzonken, stap ik de gang weer op. Ik had alleen maar aan mezelf gedacht, aan hoe James zou reageren en wat dat voor mij zou betekenen. Aan James had ik niet gedacht, ik had niet bedacht dat het hem zou kunnen kwetsen als ik het zou verzwijgen. Als ik zijn beste vriend iets voor hem zou laten verzwijgen.
Hoe langer ik nadenk, hoe schuldiger ik me voel. Maar Remus weet vast wel een oplossing, Remus weet altijd wat we moeten doen. Eigenlijk verlang ik niet zozeer naar een oplossing, als naar zijn warme armen en sussende woorden. Zelfs al verdien ik niet gerustgesteld te worden, mijn gevoel is terecht.
Zuchtend begin ik iets harder te lopen, het lijkt ijskoud op de gang. Ik let niet meer op mijn voetstappen, die nu hard in de gang weerklinken en haal even diep adem als ik bij de muur ben aangekomen. Ik loop langs de muur, maar als ik me omdraai staat er ineens iemand achter me.
Stronk staat recht voor me en kijkt me met haar vriendelijke ogen streng aan. Het verbaast me dat ze hier is, eigenlijk dacht ik niet dat ze ooit verder het kasteel in zou komen dan de Grote Zaal… ‘Vindt u het niet wat laat voor een wandeling, mevrouw Potter?’
Ik kijk haar met grote ogen aan. ‘Ehm… Hoe laat is het dan?’ vraag ik, bij gebrek aan een excuus.
‘Bijna middernacht,’ antwoordt Stronk na een blik op haar horloge.
‘Oh.’ Ik bijt op mijn lip. ‘Ik ging ook net weer terug.’
‘Ja ja, kom maar met mij mee.’