LXXX

Alice Potter

Als ik de hoek om race, zie ik vanuit mijn ooghoek dat er twee mensen hand in hand mijn richting uit komen lopen. Ik stop meteen met rennen en loop op een normaal tempo verder, hopend dat ze niet hebben gezien dat ik aan het rennen was. Maar al mijn zorgen daarover verdwijnen als ik nog eens naar het stelletje kijk en zie wie het zijn. Dylan en Katherine kijken grijnzend in mijn richting en ik zet een stap achteruit, maar ik weet dat ik nergens heen kan. Ze hebben me al gezien en rennen heeft geen zin.
‘Zo zo, kijk eens wie we daar hebben.’ Dylan laat Katherine’s hand los en zet een aantal stappen in mijn richting. ‘Heb je ons gemist, Potter?’
Ik blijf stil, waardoor Katherine begint te lachen. ‘Wie is er nu om je te redden, he? Je bent weer alleen, zoals het hoort.’
‘Nu is alleen de vraag wat we met je zullen doen. Misschien moeten we Danny halen, hij wil erg graag wraak nemen. Ik betwijfel of hij iets van je over zal laten. Het was een pijnlijk proces om weer normaal te worden.’
‘Maar misschien moeten we onze eigen wraak eerst nemen. Midden in de nacht door het kasteel sluipen, weet je wat voor straf je daarvoor kan krijgen als je de verkeerde leraar tegenkomt?’ vraagt Dylan terwijl hij weer een stap in mijn richting doet.
Bij mijn vorige ontmoeting renden ze uiteindelijk weg omdat er iemand aankwam, maar de gevolgen daarvan heb ik niet geweten.
‘We kregen alle vier zoveel strafwerk dat we geen tijd hadden je op te komen zoeken, maar kijk nou, hier ben je dan.’ Katherin komt schuin achter Dylan staan.
‘Het is alleen jammer dat we niks hebben kunnen voorbereiden, maar improvisatie is voor nu goed genoeg.’ Dylan trekt zijn toverstok en richt hem op mij.
Verstijfd sta ik op de gang. Er is niemand om me te helpen en als ik achteruit probeer te lopen, struikel ik waardoor ik achterover val. Ik schuif achteruit totdat ik de muur raak en sluit mijn ogen als ik Dylan zijn mond zie openen om een spreuk uit te spreken.
Maar het blijft stil. Ergens in de verte hoor ik voetstappen en daarna hoor ik Katherine vloeken. ‘We krijgen je nog wel, Potter,’ fluistert ze daarna, waarna ik haar hoor wegrennen met Dylan.
Als ik mijn ogen open zie ik een gedaante om de hoek komen en als ik zie wie het is, besef ik me dat het de tweede keer is dat hij me hier heeft gered.