Hoofdstuk negen: Alive • 9.2

‘Hoe wist je dat ik hier woon?’ Louis kon zich moeilijk indenken dat Liam helemaal alleen had uitgevonden in welk huis hij woonde. Hij moest gewoon van iemand informatie hebben gehad, dat kon haast niet anders.
‘Harry heeft het me verteld,’ was het antwoord dat hij kreeg. Liam had al eeuwen niets meer van zijn vrienden gehoord, tot enkele dagen geleden. Hij had geen idee hoe, maar Harry had het klaar weten te spelen om een brief bij hem te laten bezorgen. Daarin had gestaan dat ze hem nodig hadden. En als zijn vrienden hem nodig hadden vond hij het geen probleem om hen te helpen. Zij zouden hetzelfde voor hem doen.
‘Hij schreef dat jullie me nodig hadden dus ik ben zo snel mogelijk gekomen,’ voegde hij er daarna nog aan toe. Hij wist niet waarom ze hem nodig hadden, maar die uitleg zou hij wel snel genoeg gaan krijgen.
‘Dat wil dus zeggen dat hij doorhad dat er iets aan de hand was,’ mompelde Niall concluderend. Het was altijd een grote fout om Harry verkeerd in te schatten. Hij had dingen al lang door voordat iemand anders er ook maar lucht van kreeg. Dat was er juist zo geweldig aan de krullenbol.
‘Ja, toevallig heb ik wel ogen die dingen zien,’ klonk er een hese stem door de woonkamer heen. Louis liet een diepe zucht ontsnappen en gooide zijn arme dramatisch de lucht in. Nog iemand die gewoon binnen kwam lopen.
‘De bel die aan de deur hangt-hangt er niet voor de versiering hoor!’ riep hij dan ook uit. Hij draaide zijn hoofd nu naar zijn beste vriend toe en kreeg al snel door dat hij niet alleen gekomen was. Zijn hand hield de hand van een zwartharig meisje vast. Hij had Jules meegenomen. Louis had haar al een lange tijd niet meer gezien.

‘Ze wou Alex graag een keer ontmoeten,’ verklaarde Harry vlug. Hij had geen woorden nodig om te weten dat Louis wou weten waarom hij haar had meegenomen. Louis vond het nog steeds moeilijk haar te accepteren, maar hij deed zijn best.
‘Ze is naar boven gegaan toen we terugkwamen.’ Jules draaide haar hoofd naar de trap die naar de eerste verdieping leidde. Ze was natuurlijk al vaker in het huis geweest en kende haar weg dan ook gewoon. Al kwam ze er de laatste tijd haast nooit meer omdat Harry nu een eigen appartement had.
‘Vind je het erg als ik even ga kijken?’ vroeg ze dan ook aan Louis terwijl ze met haar hoofd naar de trap knikte. Als hij liever had van niet zou ze wel gewoon beneden blijven. Ze sprak hem liever niet tegen omdat ze maar al te goed wist dat hij haar niet zo mocht.
‘Derde deur links,’ mompelde Louis als antwoord. Hij had liever gewoon “nee” gezegd, maar het leek hem wel handig om haar er even niet bij te hebben. Hij had namelijk heel wat dingen te bespreken met zijn vrienden en daar konden ze haar toch niet bij gebruiken. Ze was een mens die waren nutteloos in dit soort dingen.
Harry drukte een kus op de wang van zijn vriendinnetje voordat hij haar hand losliet. Enkele seconden later verdween het meisje via de trap naar boven toe.
‘Styles met een mensenmeisje, wie had dat ooit gedacht?’ merkte Liam grijnzend op. Voor hem was het natuurlijk allemaal nog nieuw. Niall had haar nog nooit gezien, maar had wel al vernomen hoe het allemaal zat.
‘Allemaal goed en wel, maar hoe gaan we James aanpakken?’ wou Louis weten. Begreep hem niet verkeerd, maar nu was het zijn vriendin en één van zijn beste vrienden die hij veilig wou houden.