039.

“Deze zijn voor morgen!” roept Louis blij “en het is hier in londen! Someone is going to a conceeeeert” zing hij zachtjes. Heftig schud ik mijn hoofd I’m not going stuur ik naar de jongens. “Dit bandje, zijn dat vrienden van je?” vraagt Harry terwijl hij me doordringend aankijkt. Zachtjes knik ik. De jongens waren de band begonnen in 2007, per toeval was Sjoerd ze tegen gekomen op internet en vanaf het eerste moment waren we beide helemaal verkocht. Sjoerd was toen 16, bijna 17 en ik was net 15 geworden. Mijn hele leven lang ging ik al naar optredens en concerten, de meeste waren natuurlijk van mijn vader maar regelmatig namen mijn vader en moeder ons ook mee naar concerten van andere artiesten. Dit was het eerste bandje waar ik alleen samen met Sjoerd naartoe ging. De eerste keer kan ik me nog goed herinneren. Na lang zeuren had Sjoerd onze moeder zover gekregen om ons helemaal naar Roosendaal te rijden, een rit van toch dik een uur. Sjoerd had al een paar keer heen en weer gemaild met de jongens van de band en hij had er heel veel zin in, ik was enorm zenuwachtig. Het optreden was helemaal geweldig en mijn broer en ik hadden de tijd van ons leven. Na het optreden sleepte hij me mee naar de merchandise en maakte we een praatje met de bandleden. Vanaf die dag gingen we naar bijna elk optreden en we hadden zelfs mijn vader zo ver gekregen dat ze in het voorprogramma mochten staan tijdens een clubtour van zijn band. Tegen die tijd was ‘cherry tree’ niet zomaar een band maar waren we eigenlijk al vrienden geworden. We zijn nooit bij elkaar over de vloer gekomen maar we zagen elkaar toch minstens wel 1 keer per week. De tijd voor en na het optreden was altijd heel gezellig, we reden mee in het volgepropte bandbusje en in de kleedkamer hingen we gewoon rond alsof we deel waren van de band. Voor mijn 17e verjaardag wilde ik geen cadeaus, ik had alles al en het enige dat ik nog wilde was dat ‘Cherry Tree’ een platencontract zou krijgen zodat ik eindelijk een cd van ze kon kopen. Zo kwam het dan ook dat mijn vader ze uiteindelijk liet tekenen bij zijn platenmaatschappij. Als ik maar lang genoeg zeurde kreeg ik alles voor elkaar bij mijn vader. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht als ik me bedenk dat ik, een snot meisje van 20 nu eigenlijk de grote baas ben van ‘Cherry Tree’.

Terwijl ik diep in gedachten ben kijken de jongens me nieuwsgierig aan, kort typ ik de geschiedenis van de band en sjoerd en mij naar de jongens. “je gaat. Al moeten we je meeslepen” zegt Niall vrolijk terwijl hij heen en weer begint te springen. Louis staat op met de cd in zijn handen en stopt hem in de cd speler. Gitaarklanken vullen de ruimte, deze sound zou ik echt uit miljoenen herkennen. Ik weet niet hoeveel optredens ik van ze heb gehoord in die bijna drie jaar tijd maar hun sound zit vastgeroest in mijn hersenen. De jongens knikken en ze komen tot de conclusie dat ze het niet vervelend vinden om hier een uurtje naar te moeten luisteren. Woede borrelt in me op als ik bedenk dat het écht totaal gene zin heeft om te proberen hier onder uit te komen. Omdat ik niet praat is een discussie voeren vrijwel onmogelijk en doordat ik mijn voet heb gebroken kan ik ook niet even weg rennen ofzo. “maar er zijn maar twee kaartjes” zegt Liam opeens peinzend. De jongens kijken elkaar vragend aan “we kunnen altijd kaartjes kopen” zegt Harry terwijl hij een laptop pakt.Jongens, ik wil niet eens gaan, jullie mogen beide kaartjes hebben en als jullie me echt mee gaan slepen dan aub niet met z’n vijven dan sta ik morgen al helemaal in alle tijdschriften stuur ik chagrijnig. “ohja” komt er uit vijf monden tegelijk, ze waren duidelijk weer vergeten dat ik alles behalve paparazzi achter me aan wil hebben. “Het is uitverkocht” hoor ik Harry zuchten. Meteen ontstaat er een discussie tussen de jongens over wie mee mag gaan. Liam, Louis en Zayn hadden jullie geen date morgen? besluit ik me er maar mee te bemoeien. Alle drie de jongens wuiven het weg en mompelen iets over dat ze het ook kunnen afzeggen. Oh no you guys didn’t just say that. Jullie gaan je date niet cancellen voor mij. typ ik zonder mijn blik van de jongens af te wenden. Als blikken konden doden waren ze nu alle drie al zeker tien keer dood gegaan. Uiteindelijk geven ze toe en gaat hun date gewoon door. nou dan is dat opgelost. Harry, Niall jullie mogen met z’n tweeën gaan stuur ik tevreden. Wat ik niet heb gemerkt is dat Louis de kaart van mijn schoot heeft gepakt en het nummer dat op de kaart staat intoetst. Met grote ogen kijk ik hem aan en ik schud mijn hoofd, ondeugend kijkt hij me aan “ik ga gewoon even vragen of ze nog een derde kaartje hebben. Ik denk dat je wel twee bodyguards kan gebruiken” zegt hij vrolijk terwijl hij de telefoon naar zijn oor brengt. Als een klein kind kruis ik mijn armen voor mijn borst en ga ik boos zitten mokken op de bank. Is er nog iets wat ik wel zelf mag beslissen?