Hoofdstuk achttien: Busted • 18.1

Hoofdstuk achttien: Busted


‘Dus jij en Zayn?’ vroeg Louis grijnzend. Hij zette de tas die hij in zijn handen hield tegen zijn lippen en nam een slok van de vloeistof die erin zat. Yorkshire tea, zonder suiker. Sommige mensen vonden het maar raar, maar hij haatte het wanneer er suiker in zijn thee zat. Dan dronk hij hem gewoonweg niet op.
‘Hoe bedoel je?’ Een ondeugende grijns sierde Camilles gezicht terwijl ze een glas vol water liet lopen. Na enkele seconden draaide ze de kraan weer dicht. Ze draaide zich om zodat ze naar haar neef kon kijken.
‘Oh please. Ik heb hem vanochtend wel zien weggaan. Of is het misschien in een dronken bui gebeurd?’ Louis wenkbrauw schoot uitdagend omhoog. Hij vond het gewoon leuk om haar zo te plagen. Dat zou ze inmiddels wel moeten weten.
‘Ik heb niet eens alcohol gedronken gisteren,’ weerde Camille quasi direct. Daar had ze helemaal niet de behoefte aan gehad. En daarbij mocht ze dat volgens de wet nog niet eens. Al zouden de jongens haar niet bij de politie gaan verraden als ze het toch zou doen. Dat zou gewoonweg flauw zijn.
‘Aha, dus toch bewust,’ concludeerde Louis met een brede grijns op zijn gezicht. Hij had al geweten hoever het was toen hij Camille en Zayn voor de rest van de avond niet meer gezien had. Zijn plan was dan toch gelukt, wat uiteindelijk ook gewoon de bedoeling was geweest.
‘Hey!’ riep hij niet veel later protesterend uit toen hij opeens een handdoek in zijn gezicht kreeg. Natuurlijk was er maar één persoon geweest die hem had kunnen gooien. Hij raapte hem van zijn schoot en legde hem op het tafelblad neer.
‘Hoe irritant je ook mag zijn op dit moment… Bedankt Lou.’ Camille wist maar al te goed dat het eigenlijk dankzij hem was dat ze nu samen was met Zayn. Daar kon ze hem niet vaak genoeg voor bedanken.

‘Graag gedaan. Nu moet ik tenminste niet meer met een triestig meisje samenleven,’ antwoordde Louis lachend. Hij vond het gewoon niet leuk om haar te zien huilen of iets wat daarbij in de beurt kwam.
Camille moest ook zachtjes lachen. Ondertussen dwaalde haar hand af naar haar broekzak waar haar gsm vrolijk trilde. Iemand belde haar. Ze had het apparaat eindelijk in haar handen en drukte op het groene telefoontje zodat ze opnam.
‘Is het gelukt?!’ Ze herkende meteen het Ierse accent van Niall aan de andere kant van de lijn. Ze zette haar glas met water weg en wandelde vervolgens naar de woonkamer toe, Louis alleen achterlatend.
‘Ja, het is gelukt,’ antwoordde Camille glimlachend. Al zou hij dat natuurlijk niet kunnen zien aan de andere kant van de lijn. Ze kon wel het enthousiasme in zijn stem horen.
‘Gelukkig, dan zijn die problemen ook weer van de baan!’ waren de woorden die haar oren binnendrongen. Hij had gelijk, nu zou niemand tenminste meer denken dat ze iets met Niall zou hebben. Dat was maar goed ook.
‘Uhu. Zonder jou en Louis zou het wel nooit gelukt zijn,’ moest ze eerlijk toegeven. Zonder Niall was ze niet eens op dat feest geraakt en had ze nooit met Zayn kunnen praten.
‘Daar zijn vrienden voor,’