He didn't know me that well. 18*

Verder is er ook niet veel gebeurd. Ik kreeg steeds een betere band met Hermelien, wat ook voor aanleiding zorgde voor Naomy en Alisson om er ook beste vriendinnen voor altijd mee te worden. We konden het allemaal samen fantastisch met elkaar vinden, zelfs Daphne bracht veel tijd met ons mee.
Draco merkte dat er iets mis was aan me, maar vraagde niet wat. Gelukkig. Die gevoelens wou ik voor mezelf houden, want ik wist niet wat het voor mij kon betekenen als iemand het te weten zou komen. Gelukkig had ik mijn andere vrienden nog. Dat waren ook mensen voor wie ik makkelijk door het vuur zou gaan, ik was blij dat ze er nog waren. Zo gelukkig, opgelucht, met geen blok meer op hun hart. Vooral Hermelien. Ik heb haar nog nooit zo vrolijk en gelukkig gezien. Het deed me deugd om haar te observeren terwijl ze onbewust met een glimlach die groter was de Chinese muur. Dan Alisson die niet meer onder invloed van Tom’s vloek was, maar nog steeds trouw mijn beste vriendin was. Naomy, de mooie Naomy. Ik noemde haar onuitgesproken een elfje, omdat ze me eraan deed denken. Zo fragiel, mooi, gracieus, klein. Prachtig mens. Mijn liefste zuster die door de tijd heen veel veranderd was en altijd liep te glimlachen. Zelfs Pansy was aardig geworden. Op een dag was ik zo vreselijk te laat en rende ik met al mijn boeken in mijn handen geklemd door de gang tot ik opeens lelijk viel en al mijn boeken liet vallen, en daarbij ook een ondamesachtige kreet slaakte. Voor Pansy’s neus.
Tot mijn genoegen en mijn verbaasdheid lachte ze me niet uit, maar ze knielde voor me neer hielp me op te staan en verzamelde al mijn boeken en hielp ze mij die in mijn tas te steken.
‘Gaat het? Je hebt toch geen pijn, he?’ vroeg ze dan bezorgd.
Ik had me te laat gerialiseerd dat ik een antwoord moest geven en schudde dan haastig mijn hoofd. ‘Het gaat. Maar ik denk dat ik mijn knie heb opengehaald.’
En dat gezegd zijnde, nam ze me onderarm en ging zonder iets te zeggen met mij mee naar de ziekenzaal. Voor een eenvoudige plijster. Ze was net zo bezorgd als een moeder en ik was werkelijk ontdaan. Pansy die zo veel moeite voor mij deed? Voor haar rivale? Want dat was ik toch immers, haar rivale. Zij die al jaren op Draco verliefd was en wie dan zo’n vreselijke teleurstelling moest ondergaan toen hij toch voor mij koos, ontfermde zich over mij alsof ik haar kleine zusje was. Of nee, haar kind.
Mijn hart verwarmde van tederheid. Ik vond het onwijs lief.
Sindsdien waren we goede vriendinnen.
En dan had je nog een iemand. Draco.
Het is werkelijk de hemel. In zijn ogen zie ik de hemel, in zijn woorden hoor ik de hemel, in zijn aanraking voel ik de hemel, van zijn kussen ben ik in hemel.
Ik krijg ongecontroleerd meteen ook een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk. Of aan de hemel.
Hij is mijn trouwste vriend ooit, de liefste persoon op aarde, de meest begripvolle kameraad die er bestaat.
Nog steeds.

Ik spoel nu even door tot aan mijn diploma-uitreiking, want anders hou ik me enkel bezig met saaie details en elkaar en zichzelf herhalende dagen en daar is niets aangenaams aan.
Ik werd die dag vroeg wakker en al meteen vrolijk. Er stond me veel te wachten, dat wist ik.
Ik hielp eerst mee de zaal te versieren voor het feest die avond, als de enige vrijwilliger. Dan had ik een uurtje de tijd om mezelf weer mooi en acceptabel eruitziend te maken.
Ik trok mijn cape aan en vertrok naar de grote zaal met Naomy en Alisson aan mijn zijde en we konden niet wachten tot het allemaal voorbij was. Nogal saai vond ik het zo. Toen kreeg ik met een opgelucht hart en een glimlach mijn diploma en liep rechtstreeks naar Draco toe. Hij naam me in zijn armen en drukte een kus op mijn kruin. ‘Goed gedaan! Trouwens, ik zie je straks aan de ingang, oke? Ik moet je nog iets belangrijks vragen.’ hoorde ik hem zeggen. En ik wist natuurlijk waar hij het over had, want mijn hart begon onwillekeurig hard te bonzen en ik voelde me net gewichtloos, wat ik als een heel erg vreemde ervaring beschouwde nadat ik het eens had meegemaakt. ‘Is goed. Tot straks.’ Ik liep naar Naomy toe die stond te springen van blijheid met haar diploma tegen zich aangedrukt.
‘Ik was zo bang! Ik dacht dat ik hem niet ging krijgen!’ riep ze.
‘Maar waarom? Je bent toch slim, dat is wel het laatste waar je je zorgen over moet maken.’ Wilde ik weten.
‘Kijk. Je snapt het niet. Dit jaar had ik niet zo heel erg mijn best gedaan, ik had vrees dat ik het niet zou halen.’
Ik gaf haar een knuffel en zei geruststellend: ‘Maar je hebt het wel gehaald. Goed gedaan, schat!’
We lachten en liepen samen naar buiten naar de andere afgestudeerden.



Ik stond voor de ingang van de feestzaal waar Draco me gevraagd had te wachten. Toen zag ik hem aankomen, hij liep rechtstreeks naar me toe en nam mijn handen in de zijne.
‘Astoria. Kom even mee, ik moet je iets vragen.’ Ik liep met hem mee naar een bankje dat wat afgezonderd stond. Hij liet me erop zakken en kwam zelf op zijn ene knie voor me zitten. Ik rolde lachend met mijn ogen. Wat een gebaar.
‘Astoria.’ hij kuchte. ‘Nu het jaar eindelijk afgelopen is samen met al die gruwelijkheden die er mee gemoeid waren, heb ik me gerealiseerd dat ik na al het vreugde dat ik heb ervaren voor iedereen, voor mezelf, en voor jou, nu we eindelijk veilig zijn, maar een ding in mijn leven mis.
Jou. Ik weet dat ik je al ‘heb’, natuurlijk zo is het niet uit te drukken, want je bent meer dan dat. Nu, het punt is, mijn punt is, nu ik je al zo goed ken, waarom zou ik niet gewoon voor de rest van mijn leven bij je blijven om te zien hoe het dan verder komt? Dus...
Wil je met mij trouwen?’
Dat was me eens een speech. En het was zo vreselijk lief en hartverwarmend.
Dus ik zei: ‘Ja.’ en lachte toen van vreugde toen hij me in zijn armen nam en me in het rond draaide.

Maar over een ding had hij niet volkomen gelijk gehad. Hij kende me niet zo goed als hij dacht.