Hoofdstuk zeventien: In love for a while • 17.3

Liefdevol keek hij naar het meisje dat naast hem lag te slapen. Haar goudblonde haar lag netjes gedrapeerd over het witte kussen. De witte lakens die ze om haar lichaam had geslagen accentueerden haar zongebruinde huid nog meer. Nog steeds kon hij niet geloven dat ze van hem was. Ze was gewoon prachtig.
Zachtjes drukte hij zijn lippen tegen de naakte huid van haar schouder. Zijn aanraking zorgde ervoor dat het meisje zachtjes bewoog en een kleine zucht uit haar mond liet ontsnappen. Haar ogen gingen langzaam open waardoor er een prachtige blauwe kleur zichtbaar werd. Ze stonden slaperig, maar toch kon ze de jongen die boven haar hing zonder problemen zien. Zijn glimlach was perfect om bij wakker te worden.
‘Hey,’ zei Zayn zachtjes tegen haar. Zijn ochtendstem was nog steeds duidelijk hoorbaar. Camille kon alleen maar denken dat het echt ongelooflijk sexy was. Alles aan hem was sexy. Je moest wel gek zijn als je dat niet zag.
‘Hey,’ antwoordde ze op dezelfde manier. Ze wreef lichtjes met haar hand door haar ogen die nog steeds slaperig aanvoelden. Inmiddels had ze zich ook vanop haar zij naar haar rug gedraaid. Zayn grinnikte eventjes en boog toen naar haar toe om haar kort op haar lippen te kussen. Iets wat hij eindelijk kon doen.
Camille had nooit gedacht dat ze ooit met Zayn in een bed zou liggen, maar ze had er absoluut niets tegen dat dat op dit moment wel het geval was. Ze zou echt werkelijk niemand anders in zijn plaats naast zich willen hebben.
‘We kunnen maar beter opstaan voordat Louis komt binnenvallen,’ stelde ze na een tijdje aan hem voor. Ze zag het echt nog gebeuren dat hij gewoon haar kamer zou binnenvallen om haar te pesten. Zeker nu ze in het gezelschap van Zayn was. Dan zou hij het alleen nog extra leuk gaan vinden.

Camille had zich omgekleed en deed een poging om haar wilde, blonde haren in bedwang te houden. Ook Zayn had zijn kleren weer aangetrokken. Zijn zwart hemdsjasje had hij echter wel uitgelaten waardoor hij alleen zijn witte hemd droeg. Thuis zou hij de kleren toch weer zo snel mogelijk uittrekken en iets anders, comfortabel aandoen.
‘Cam?’ Zayn ’s stem klonk voorzichtig en redelijk zacht. Het viel onmogelijk te missen dat hij iets serieus wou vragen. Ook Camille had dat gehoord. Ze liet haar haren voor wat het was en draaide zich om naar de jongen.
‘Ja?’ antwoordde ze ter teken dat ze naar hem luisterde. Hij overbrugde de afstand tussen hen en sloeg zijn armen losjes om haar middel heen. Vanwege het feit dat ze een beetje kleiner dan hem was moest hij een stukje omlaag kijken. Hij hield er wel van wanneer een meisje iets kleiner dan hem was.
‘Betekend dit nu dat ik je dan eindelijk mijn vriendin mag noemen?’ wou hij van haar weten. Hij vond het toch wel van belang om zulke dingen te weten.
Een kleine glimlach speelde op Camilles lippen bij het horen van die vraag. Ze dacht dat dat wel duidelijk was, maar toch vond ze het lief dat hij het toch nog eens voor de zekerheid vroeg. Ze knikte dan ook lichtjes met haar hoofd.
‘You can call me whatever you want,’ mompelde ze als antwoord naar hem. Ze ging op haar tenen staan zodat ze haar lippen nog eens op die van hem kon drukken. Haar armen hingen rond zijn nek en zijn ogen vielen langzaam dicht naarmate haar hoofd het zijne naderde.
Game, set, match.