Eighty.

~Tijdsprong, anderhalve week later.

“Nialler!” roept hij vrolijk. “Hi Ethan!” groet ik hem terug. We rollen richting de fitness kamer. “I’ve got to show you something.” zeg ik. “Go ahead.” zegt hij. Mijn ogen twinkelen. Ik rol naar een bak met kleine ballen, en pak er met mijn goede hand één uit. “Watch this.” zeg ik trots. Ik leg de bal in mijn slechte hand. Met grote ogen kijkt hij toe. Ik span met alle macht mijn vingers aan, tot ze de bal omklemmen. Met een enorme grijns kijk ik hem aan. “Wauw, Niall! That’s amazing!” zegt hij met open mond. Ik knik hevig. “I know! Maybe everything is going to be okay!” zeg ik enthousiast, en vol goede moed. Hij knikt, maar ik zie zijn blik verstrakken. Ik begrijp het heel goed. Hij heeft sinds de tijd dat hij hier zit nog geen vooruitgang geboekt. Ik rol naar hem toe en sla zo goed als kan mijn goede arm om hem heen. “Give it some time, I’m sure we both get out of here! Walking!” probeer ik hem op te vrolijken. Hij knikt en glimlacht zwakjes. Arme jongen. We vervolgen onze training, maar elke keer dat ik naar hem kijk zie ik pijn in zijn ogen. Niet alleen pijn van het feit dat hij verlamd is, maar ook van het feit dat er niemand op hem wacht, naast zijn ouders dan. Ik zie de pijn in zijn ogen als Harry me komt halen. Of als ik praat over de jongens en Abby. Dan bedenk ik me opeens wat. Ik rol naar hem toe. “Ethan?” hij kijkt op. “Would you like to hang out with me and the lads?” vraag ik hem dan. Even zie ik twijfeling in zijn ogen, maar dan knikt hij. “Yeah, I would love to.” hij glimlacht, en dit keer echt. “I’m glad to hear.” grijns ik. Hij lacht even en gaat dan weer verder met waar hij mee bezig was. Dit keer met een welgemeende glimlach.