Hoofdstuk acht: You better run • 8.3

‘Shhhh.’ Louis was op de grond tussen de afgevallen blaadjes gaan zitten en had Alexandra stevig in zijn armen genomen. Hij probeerde de geur van haar bloed zo goed mogelijk te negeren, wat tot nu toe nog goed lukte. Hij prevelde constant geruststellende woordjes in haar oor en drukte af en toe zijn lippen op haar haren. Hij had geen idee over wie ze het had, maar daar zou hij snel genoeg achter gaan komen.
‘Alex, wie is hier? Wie maakt je zo van streek?’ vroeg hij op een zachte toon aan haar. Met zijn duim veegde hij een verdwaalde traan van haar wang. Hij had haar nog nooit zien huilen en het verscheurde hem dan ook haar nu zo te zien.
‘James,’ antwoordde Alexandra zachtjes. Haar stem klonk schor door het huilen, maar het kon haar op dit moment niet veel schelen hoe haar stem klonk. Er waren belangrijkere dingen die haar nu bezighielden. Louis fronste zijn wenkbrauwen lichtjes bij het horen van die naam. Hij kende die naam ergens van.
‘De vampierjager?’ vroeg hij na een tijdje ongelovig. Zowat iedere vampier in Engeland en omstreken wist wie James was. Daarom probeerde iedereen om zover mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. Al lukte dat dus niet voor iedereen.
Het duurde niet lang voordat hij de puzzel compleet kon maken. Haar schouder die opeens begon te bloeden en de heftige reactie die ze erop gaf konden maar één ding betekenen. Eenmaal hij het had uitgepluisd keken zijn ogen haar strak aan.
‘Hij heeft je gemerkt, is het niet?’ wou hij van haar weten. Daarom bleef ze dus nooit lang op één en dezelfde plek. Daarom had ze hem keer op keer alleen achtergelaten. James zat achter haar aan en wist nu waar ze zich bevond. Hij zou haar komen zoeken om haar uiteindelijk een langzame dood te laten sterven.

‘Waarom heb je nooit iets gezegd?’ Zijn stem klonk nu een beetje wanhopig. Hij zou er alles voor doen om haar te helpen. Dat was alleen nogal moeilijk wanneer hij helemaal niets van haar problemen afwist. Hij streelde een paar plukjes bruin haar uit haar gezicht. In haar ogen was nog steeds doodsangst af te lezen.
‘Omdat ik jou niet in de problemen wou brengen,’ was het antwoord dat hij van haar kreeg. Die woorden zorgden ervoor dat er een warm gevoel in zijn buik ontstond. Ze had hem niets vertelt omdat ze hem wou beschermen? Hij hoorde haar juist te beschermen tegen alles en iedereen die haar pijn wou doen.
‘Dat is erg lief van je, maar ik had je misschien kunnen helpen.’ Louis had geen bescherming nodig. Hij kon perfect voor zichzelf zorgen, dat had hij wel vaak genoeg bewezen naar zijn mening. Andere vampiers moesten al heel erg wanhopig zijn wanneer ze hem gingen dwarsbomen of ruzie met hem zochten.
‘Eens gemerkt kan er niemand meer helpen,’ weerde Alexandra. Voor een kort moment moest ze aan Niall denken. Hij moest ongetwijfeld ook gevoeld hebben dat James in de stad was. Wie weet was hij zelfs alweer weggevlucht. Iets wat zij eigenlijk ook zou moeten doen, maar ze kon Louis gewoon niet nog eens achterlaten.
‘I’m scared Lou,’ mompelde ze zacht terwijl er weer een nieuwe stroom tranen over haar wangen naar beneden begonnen te rollen. Nog nooit had ze toegegeven ergens bang voor te zijn. Het zou waarschijnlijk ook haar eerste en laatste keer zijn.
‘Ik laat hem niet aan je komen, dat beloof ik.’ Had hij toen maar geweten dat hij die belofte nooit zou kunnen houden…