Hoofdstuk acht: You better run • 8.2

Haar ogen zagen de laaghangende takjes al lang voordat ze er ook werkelijk bij in de buurt was. Zonder enige problemen wist ze deze dan ook te ontwijken. Door haar snelheid vlogen enkele dode blaadjes omhoog van de grond onder haar voeten. Zigzaggend langs de bomen probeerde ze haar achtervolger af te schudden. Het enige probleem was dat hij haar veel te goed kende en dus iedere stap die ze in haar hoofd overwoog al twee keer overdacht had. Ze zou niet aan hem kunnen ontkomen.
Twee armen sloten zich stevig om haar lichaam heen toen ze voor een kort moment aarzelde en drukten haar met een ongelooflijke kracht tegen de grond. Ieder normaal mens zou hier minstens één gebroken bot aan over gehouden hebben, maar zij voelde het amper. Haar bruine ogen ontmoetten zijn blauwe kijkers.
‘Gotcha.’ Een kleine giechel ontsnapte uit haar mond voordat haar belager glimlachend zijn lippen op die van haar drukte. Zijn tong gleed langzaam langs haar lippen heen die even later uit elkaar weken. Hun tongen vonden elkaar al gauw waar ze dan een vrolijk spelletje met elkaar speelden. Niet van plan om elkaar alweer snel met rust te laten.
Alexandra sloeg haar armen losjes om zijn nek heen waarna ze haar vingers door zijn haar liet glijden. Zijn handen rustten inmiddels ook weer gewoon op haar heupen waar zijn duimen zachtjes cirkeltjes op haar huid tekende. Dat was mogelijk door het feit dat haar shirt een beetje omhoog was gekropen tijdens haar val.
Onder haar lichaam hoorde ze de dorre blaadjes protesterend kraken. Ze werden verpulverd door hun gewicht, en dat terwijl ze al zo fragiel waren. Ze hadden plaats moeten maken voor een verse lading, groene blaadjes die wel nog sterk waren. Die zouden uiteindelijk ook weer plaats moeten maken. Zo ging het nu eenmaal in de natuur.

Louis begreep nog steeds niet hoe hij haar iedere keer weer had kunnen laten gaan. Zonder haar was hij eigenlijk helemaal niets. Ja, een chagrijnige vampier die nogal moordlustig werd. Dat was dan ook het enige. Bij haar was hij helemaal anders, misschien zelfs zachtaardig. Hij zou dan ook nooit in staat zijn haar pijn te doen. Het was alsof zijn lichaam gewoon blokkeerde, ook al wilde hij het nog zo graag.
Toch zou hij het geen probleem vinden om voor haar pijn te lijden. Als hij haar daarmee voor bepaalde dingen kon beschermen wou hij dat met plezier doen. Zij was het eerste en enige meisje waarvan hij ooit had gehouden. Ze had hem geholpen toen hij nog maar net zijn nieuwe leven had. Zonder haar was er waarschijnlijk iets helemaal anders van hem geworden. En harteloos monster.
Plotseling werd hij zowat gedwongen haar lippen na een lange tijd weer los te laten. Zijn ogen hadden een inktzwarte kleur gekregen, wat maar op één ding kon duiden. Hij rook bloed, maar geen mensenbloed.
Alexandra’s pupillen verwijdden zich terwijl ze een pijnlijke kreet slaakte. Het leek alsof iemand eigenhandig haar schouder open scheurde. Toch wist ze snel een verklaring aan haar pijn te koppelen. Er was geen andere verklaring mogelijk.
‘What the hell?’ vroeg Louis, lichtjes paniek toen hij een donkerrode vlek op de mouw van haar T-shirt zag. Hij kroop van haar af en hielp haar voorzichtig overeind te zitten. Hij vroeg zich echt af waar dat opeens vandaan kwam. Toen hij in haar ogen keek zag hij niets dan pure angst. Iets wat hij nog nooit bij haar gezien had.
‘Hij is hier Louis…’