Hoofdstuk zeventien: In love for a while • 17.1

Hoofdstuk zeventien: In love for a while


‘Je hebt de foto’s zeker al gezien?’ vroeg Camille toen ze uiteindelijk ergens alleen waren. Ze hadden een lege ruimte kunnen vinden in het grote gebouw zodat zeker niemand hen kwam storen. Ze had namelijk echt geen zin in pottenkijkers die alles weer door elkaar zouden gooien met hun ongezouten mening over alles.
‘Ja, en de logica is ver te zoeken. Mij wijs je af om de afstand die er zou zijn, maar bij Niall is dat opeens geen probleem meer?’ Zayn had zich voorgenomen om niet kwaad te worden, maar de woorden vloeiden gewoon uit zijn mond. Hij snapte het gewoon niet. Ze had gewoon eerlijk met hem moeten zijn, dan had het waarschijnlijk een stuk minder pijn gedaan. Al zou het niet volledig pijnloos geweest zijn.
‘Ik heb helemaal niets met Niall!’ verdedigde Camille zich quasi direct. Haar stem had luider dan voorheen geklonken. Ze deed niet eens de moeite om zich in te houden. Dit was de enige kans die ze had om hem alles uit te leggen.
‘Het was gewoon een stomme knuffel die iemand zo nodig moest fotograferen. Niets meer en ook niets minder,’ voegde ze er daarna nog aan toe. Het was de waarheid. Als een vriendschappelijke knuffel al verkeerd geïnterpreteerd werd, waar ging de wereld dan in godsnaam naartoe?
‘Het is gewoon verwarrend om hem de hele tijd met jou te zien,’ bracht Zayn zachtjes uit. Het was hem wel opgevallen dat die twee wel redelijk veel tijd met elkaar doorbrachten. Hij kon het niet plaatsen, maar waarschijnlijk was het stekende gevoel in zijn maag altijd al jaloezie geweest. Jaloezie om het feit dat Niall wel bij haar kon zijn en hij niet. Niet op de manier die hij zou willen.
‘Er is echt niets tussen ons, nooit geweest. De enige waarvoor ik zulke dingen voel ben jij Zayn. Niet Niall.’ Zayn kon een blinkend laagje op haar prachtige ogen zien staan. Een teken dat de tranen klaar stonden om naar beneden te storten.

‘Hey, shhhh. Niet huilen,’ mompelde hij geruststellend naar haar terwijl hij haar hoofd met zijn handen omsloot. Zijn handpalmen rustten tegen haar zachte wangen. Met zijn duimen veegde hij voorzichtig de doorzichtige tranen van haar wangen voordat ze verder naar beneden zouden kunnen rollen.
Zijn bruine ogen bleven in haar blauwe exemplaren staren terwijl hij lichtjes naar haar toe boog. Het kon hem echt helemaal niets schelen dat ze aan de andere kant van de wereld woonde. Hij zou iedere kilometer overschrijden voor dit prachtige meisje.
Voor een tweede keer maakte zijn lippen zachtjes kennis met die van haar. Ditmaal was hij niet van plan om weg te lopen zonder ook maar iets te zeggen. Hij kon voelen hoe ze zijn kus beantwoordde. Haar kleinere handen rusten nu gewichtloos op die van hem.
Het was gewoon onbeschrijflijk hoeveel vlinders er nu door zijn buik fladdereden. Net alsof ze een uitweg probeerden te vinden maar telkens weer tegen een blokkerende wand stuitten. Zo voelde het om verliefd te zijn.
Zijn handen zakten af naar haar heupen waar hij ze dan ook liet rusten. Camille omklemde de kraag van zijn witte hemd met haar slanke vingers. Ze zou hem niet nog eens laten gaan.
Deze keer niet.