Hoofdstuk zestien: Plan in action • 16.3

Niall trok Camille zachtjes mee het gebouw binnen aan haar hand. Natuurlijk was het meisje helemaal niet gewend aan de grote hoeveelheid fotografen die hen bij elke gelegenheid stonden op te wachten. Het zou hem niets verbazen mocht ze haast niks meer zien door de vele, felle flitsen die langs alle kanten leken te komen.
Toen ze eenmaal binnen waren stopte hij met lopen en draaide hij zich even naar haar toe. In haar ogen was een verwarde blik af te lezen. Dat was ook wel te begrijpen na hun passage bij de fotografen. Een kleine glimlach ruste op zijn lippen.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij voor de zekerheid toch maar aan haar. Het duurde eventjes voordat Camille antwoord gaf, wat dan ook nog eens bestond uit een bevestigend knikje. Ze had het wel vreemd gevonden, maar het hoorde er nu eenmaal gewoon bij.
‘Ja hoor, ik ben nog net niet blind,’ zei ze uiteindelijk ook luidop tegen hem. Niall grijnsde lichtjes en gebaarde dat ze weer verder zouden lopen naar de ruimte waar het feest door zou gaan. Stiekem hoopte ze dat Zayn er al zou zijn.
Niall leidde haar naar een grote ruimte waar het licht redelijk gedimd was. Er stonden ook enkele tafels met drank en hapjes klaar voor de gasten die aanwezig zouden zijn. Wat verder in de ruimte was er ook een dansvloer voorzien. Al bij al was Camille toch wel onder de indruk. Ze was het niet gewoon om naar zulke chique dingen te gaan.
‘Target spotted,’ mompelde Niall zachtjes nadat hij een beetje naar haar toe had geleund. Zijn hoofd knikte subtiel in de richting van een jongen met zwart haar dat in zijn gebruikelijke kuif omhoog stond. Volgens Camille zag hij er op zijn zachtst uitgedrukt sexy uit in het pak dat hij had aangetrokken. Het ging moeilijk worden om haar ogen van hem af te houden in de loop van de avond.

Twee uurtjes streken langzaam voorbij en Camille zou zweren dat Zayn er alles aan deed haar te vermijden. Ze begon echt te geloven dat hij gewoonweg niks meer met haar te maken wou hebben. Toch wou ze een kans om het allemaal uit te leggen aan hem. Die moest hij haar toch wel gunnen?
Toen ze merkte dat hij eindelijk eventjes alleen stond besloot ze om haar kans eindelijk te wagen. Hij was druk met zijn gsm bezig, dus hij zou niet doorhebben dat ze naar hem toekwam. En wanneer hij het door zou hebben, zou het te laat zijn.
Ze kon gewoon voelen hoe ze het warmer kreeg. Het was haast zeker dat het niet aan de temperatuur in de ruimte lag die dan plotseling een stuk gestegen zou zijn. Nee, ze was gewoon nerveus. Bang voor hetgeen waar het misschien op uit zou gaan draaien: hem definitief kwijt raken.
Zijn bruine ogen schoten in een flits omhoog toen ze dicht genoeg was. Ze kon de pijn gewoon aflezen uit zijn blik en stond voor enkele seconden aan de grond genageld. Toch zou ze zichzelf ertoe moeten zetten hem aan te spreken.
‘Kunnen we even praten?’ Ze vervloekte zichzelf in gedachten voor haar stem die als een gek trilde. Hij moest het ongetwijfeld ook opgemerkt hebben, maar dat liet hij niet zien. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen dat hij zich een beetje voor haar afsloot.
‘Sure,’ kwam er uiteindelijk met een diepe zucht uit zijn mond. Dat verraadde dat hij er nogal tegenop zag. Hij had geen zin om nog eens een bevestiging te krijgen van hetgeen dat hij al op foto’s en in artikels had zien staan. Maarja, hij kon beter gewoon voor de korte pijn kiezen zodat hij er niet nog langer mee moest zitten.