Vuurnatie - 139

Ik zat op een stoel en wachtte, ik wachtte tot Yue wakker zou worden. Intussen dacht ik na over hoe ik alles verder zou aanpakken. Uiteraard moest iedereen denken dat ze dood was, maar verder? Hoe kon ik zorgen dat ze het geloofden? Hoe kon ik er voor zorgen dat Yue veilig was? Deze kamer alleen was niet genoeg, al kon niemand er zonder mij in of uit, zelfs Yue niet. Maar natuurlijk moest ik er wel voor zien te zorgen dat ze voldoende eten en drinken had, en dat iemand voor haar zou zorgen als ik dat om de ene of andere reden niet meer zou kunnen. En wat moest ik doen met haar familie? Hen alles vertellen? Of juist niet?

Yue werd wakker.
“Wa-waar ben ik?”, stamelde ze. “Ben ik dood?”
“Nee, Yue”, glimlachte ik, blij dat ze wakker was.
“Lizzie? Ik snap het niet? Waar zijn we? Je zou me toch doden?”
“Ik kon het niet, Yue”, zei ik zacht. “En maar goed ook, anders had ik niet meer op tijd beseft dat er een andere manier was. Deze.”
“Lizzie, als iemand me vindt…”, protesteerde ze.
“Dat zullen ze niet, Yue”, zei ik zacht. “Ik heb deze kamer zelf gemaakt, jaren geleden al. Weet je nog, die nacht dat ik van oma had gedroomd? Dat ze afscheid van me kwam nemen?”
“Euh, ja”, zei Yue, die duidelijk niet begreep wat het er toe deed.
“Ze heeft me toen ook een opdracht gegeven. Ik heb er een jaar aan gemerkt, stiekem, iedere nacht een paar uur. Ze had me gezegd een kamer te maken, ergens in het paleis, die niemand ooit kon vinden, die enkel ik kon openen.” Ik schudde mijn hoofd. “Het was zo stom van mij, ik was het bijna vergeten, ik had er eerder aan moeten denken, ik had je bijna vermoord.”
“Lizzie… En de voorspelling dan? Ik bedoel, natuurlijk ben ik blij dat je me niet gedood hebt, maar…”