02.1

"Je hebt het fout.", zei ik, hoewel ik niet zo heel overtuigd van mezelf was. Ik liep achteruit, het bos in. Iemand probeerde me nog tegen te houden, maar het klopte niet. Hoewel ik me hier thuis voelde klopte het niet in mijn hoofd. "Aly, rustig, ik weet zeker..." "Wat Bella? Ik weet zeker dat mijn moeder, nee, dat klopt niet, maar goed. Dat niks wat ze ooit heeft gezegd waar was." Het begon zachtjes te regenen. "Maar ga niet het bos in midden in de nacht.", zei Bella smekend. "Bella, wat verberg je voor me? Sinds je uit Phoenix terugkwam met dit op je arm," Ik pakte haar pols vast en draaide hem om, "Heb ik het gevoel dat je iets verbergt. Zeg het." "Kan niet. Je weet niet wat voor gevolgen dat kan hebben." "Weet ik wel. Bella, als je geheimen voor me houd kan ik je niet vertrouwen." Bella zei niks. Ik liep nog dieper het bos in en ze volgde me niet. Na een tijdje kwam ik weer bij het strand uit. Ik ging in het zand zitten en keek voor me uit. Plotseling hoorde ik geritsel in de struiken, maar ik keek niet om. "Hier ben je.", zei Jake. "Ja, nu niet meer." Ik stond op en wilde weglopen. "Doe niet." "Wat niet?" "Weglopen. Je kan er niks de situatie niet veranderen, maar je kan het ook niet ontlopen." "Watch me." Ik wilde weer weglopen, maar Jake hield me tegen. "Kom mee, slaap er vannacht over en we zien morgen wel verder." "Ik snap het gewoon niet.", zuchtte ik. "Ik heb nog een vraag: Wat is er allemaal gaande hier?" "Lang verhaal, ik vertel het je morgen wel."