``17``

Ik tik op de maat van de muziek mee met mijn voet. Gelukkig had ik mijn IPod mee genomen. Ik denk niet dat ik het anders zo lang had vol gehouden. Het onaangename gevoel dat ik de hele tijd had is nu alleen nog maar een knagende aanwezigheid. Het was een gevoel dat ik maar al te goed kende. Het begon onderhand te schemeren. Nog maar een half uur en dan zou ik moeten beginnen. Mijn maag knort en ik grom. Waarom had ik niets te eten mee genomen. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën. Ik vraag me eigenlijk af of de jongens het weten, of me zoeken. Een harde gil doet me op springen. Ik bedenk me geen moment en springt naar het huis. ‘doe open!’ roep ik terwijl ik op de deur bons. Een hoop kabaal doet me van de deur weg deinzen. De ramen springen uit hun voegen en ik wordt naar achter geblazen. Wat is dit in hemelsnaam voor geest? Snel kom ik overeind en zie dat de deur open staat. ‘Emily, waar ben je?’ gil ik hard. Boven wordt er wat op de grond gegooid. Ik ren zo snel ik kan naar boven. Het doodsbange meisje houdt haar handen over haar gezicht. ‘Emily, wat is er gebeurd?’ ik leg mijn handen om haar gezicht en laat haar me aan kijken. ‘hij heeft mijn mama pijn gedaan’ zegt ze met tranen die over haar wangen stromen. ‘Emily, ga naar buiten. Het komt goed’ ze knikt en rent naar buiten. Ik laat mijn tas van mijn schouder zakken en haal er een stel kaarsen uit. Er wordt weer iets omgegooid. Ik moet op schieten. Snel verdeel ik de kaarsen over de kamer. ‘kom me maar halen’ mompel ik zacht. Zuurstof vult mijn longen terwijl ik me helemaal op de geest concentreer. Met een klap wordt ik tegen de muur aan gegooid. Even blijf ik verdoofd liggen. Het knuffeldier van Emily hangt voor me. ‘in de naam van God, verban ik je’ het bloed dat uit een van mijn schaafwonden druppelt langzaam op de grond. ‘Heks, je kunt me niets maken’ de stem is diep. ‘dat had je gedacht’ antwoord ik schor. Ik teken 3 tekens met mijn bloed. De stem begint te hoesten en dan valt de knuffel naar beneden. Vermoeit laat ik mijn hoofd op het tapijt vallen. ‘Alex, wat is er gebeurd?’ handen tillen me op maar ik kan mezelf niet zo ver krijgen om iets te zeggen.