Schurk - 19

“Ik breng haar naar huis”, besliste Gadeck. De paarden kon hij niet gebruiken. Dauw was dood en Storm zijn benen lagen in een vreemde hoek. Hij zou haar moeten dragen. Voorzichtig nam hij haar in zijn armen. Hij droeg haar in de richting van het kasteel. Hij was er bijna, de wachters op de muren konden hen ieder ogenblik in de gaten krijgen. Charlotte opende haar ogen.
“Gadeck, waar ben je mee bezig?” Hij gaf geen antwoord. Hij verbeet de pijn die iedere stap door hem heen joeg.
“Leg me hier neer Gadeck, ze zullen me zo wel vinden. Maak dat je weg komt, als ze mij zo zien bij jou…” Hij moest haar inderdaad neerleggen. Niet om wat ze zei, maar hij kon niet meer. Was er beweging te zien? Ja, de stipjes in de verte die de wachters voorstelde bleven staan en keken hun kant uit. Nu zouden ze wel komen. Misschien was het nog niet zo een slecht idee om zich uit de voeten te maken. Ze zouden hem vast en zeker verantwoordelijk houden voor de toestand van de prinses en onrechtstreeks was hij dat ook, maar voor Walter was het waarschijnlijk beter als ze hen niet samen zagen. Hij draaide zich om, zette twee stappen en zakte in elkaar. Zijn eigen verwondingen hadden hun tol geëist.