(19) -

Heel even was het muisstil, een naald zou ongeveer het effect van een bom kunnen hebben, maar na die korte tussenpoze brak de hell los. Letterlijk. Tom leek over zijn eerste schrik heen te zijn. 'Wist je dit?!' schreeuwde hij net niet in mijn oor. Sarah probeerde hem tegen te houden. Ik draaide me naar Georg, in paniek. Tom herhaalde zijn geschreeuw. ik haalde mijn schouders op. en daar ging de plaat nog een keer... 'Ja, ze wist het.' zei Bill kortaf. Tom draaide hem naar zijn tweelingbroer die mij nog steeds niet aankeek. 'Hoe weet jij dat?' vroeg Tom, natuurlijk veel zachter nu hij tegen zijn lieve broertje sprak. Maar tegen mij..hoo maar, daar schreeuw je tegen. 'De manier waarop ze naar mam keek, hoe mam naar haar keek. Ze wisten het allebei. De avond toen wij haar vonden en ze zo in shock was, die dag was ze naar mama geweest, en de dag erachter belt mama dat Melody hier moet komen logeren omdat zij zich niet goed voelt... ik denk dat het eerder was omdat ze te hard geschrokken was. En we weten allemaal hoe goed Zij en Melody op elkaar gelijken.' mompelde hij tegen Tom, nog steeds zonder me aan te kijken. Dus ik was plots Zij geworden. Wel, dat zou genoeg moeten betekenen. Dank je wel iedereen voor het ruïneren van mijn leven. 'Ik had het voorspeld.' mompelde ik zacht. Sarah wist wat ik bedoelde, Jojo waarschijnlijk ook. Ik stond op, Georg keek me vragend aan, maar ik ontweek zijn blik. Ik liep niet, ik kon rustig stappen, er was niemand die me zou kunnen of willen tegenhouden. Mijn koffer lag nog onder mijn bed, mijn spullen waren netjes opgeplooid. Mijn koffer was in een mum van tijd gemaakt, het nam amper tien minuten in beslag. TOen ik mijn kamer uit wou lopen, kon ik niet naar buiten. Tom stond in de weg. NIet dat ik hem dit keer zou laten schreeuwen, zodra hij zou brullen, had hij ook een reden, want dan zou ik mijn knie in zijn kruis planten.